به گزارش بنیان به نقل ازmedicalnewstoday، تاکنون این روش تنها محدود به قطعه های کوچک بافتی بوده است و ایجاد ابعاد بزرگتر به دلیل عدم اکسیژن رسانی به بخش های مرکزی تر با محدودیت هایی مواجه بوده است. محققین از مهندسی بافت غضروف به عنوان یک سیستم مدل برای تست روش های جدیدی که بتوانند بر مشکل اکسیژن رسانی غلبه کنند، استفاده کردند. آن کلاس جدیدی از پروتئین های مصنوعی متصل شونده به غشا استفاده کردند که می توانند به سلول های بنیادی متصل شوند. با چسبیدن پروتئین های حمل کننده اکسیژن(میوگلوبین) به سلول های بنیادی قبل از این که برای مهندسی غضروف استفاده شوند، آن ها تضمین می کنند که هر سلول مخزن اکسیژن مخصوص به خودش را دارد و می تواند زمانی که سطح اکسیژن به پایین ترین سطح نزول می کند، دستیابی به اکسیژن برای سلول ها تسهیل می شود و این پروتئین ها روی عملکرد سلول ها تاثیر گذار است. این مطالعه تحت عنوان (“Artificial membrane-binding proteins stimulate oxygenation of stem cells during engineering of large cartilage tissue”) درNature commiunication به چاپ رسیده است. محققین پیش از نشان دادده اند که سلول های بنیادی می توانند برای ساخت بخشی از بدن مورد استفاده قرار گیرند یا این که با موفقیت به بیمار پیوند شوند اما این مطالعه نشان داده است که می توان میزان این موفقیت را بهبود بخشید. در واقع ایجاد قطعه های غضروفی بزرگ تر می تواند امکان آسیب های سخت مفصلی را فراهم آورد.

پایان مطلب/