به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، اشعه های باله ای این موجود به وسیله استئوبلاست ها شکل می گیرند. برای بازسازی مجدد یک باله قطع شده شمار زیادی از استئوبلاست های جدید باید از تقسیم استئوبلاست های موجود بوجود آیند. مطالعات نشان داده است که طی فرایند بهبود زخم و ترمیم باله، سلول های بالغ تخصص یافته، به پیش سازهای استئوبلاستی تبدیل می شوند که قادرند چندین دور تقسیم سلولی انجام دهند. تاکنون اطلاعات کمی در مورد این تغییرات و این که چگونه فرایند ترمیم در اسکلت باله ای گورخرماهی اتفاق می افتد به دست آمده است. اینک محققین در دانشگاه Bayreuth آلمان به مطالعه ای فرایند پرداخته اند و امیدوارند که اطلاعات بدست آمده از این مطالعه راه را برای بازسازی بافت استخوانی و اندام های اسیب دیده انسانی هموار کند. اسید رتینوئیک برای تنظیم افزودن مواد استخوانی در ماهی در حال رشد مورد نیاز است. طی ترمیم، استئوبلاست های بالغ به پیش سازهای استئوبلاستی نابالغ تمایززدایی می کنند و برای این امر نیاز به این است که غلظت اسید رتینوئیک به زیر غلظت حیاتی سقوط کند. با این حال، در زمان قطع باله، بافت زیر زخم شروع به سنتز میزان فراوانی اسید رتینوئیک می کند که برای شروع تقسیم سلولی در استامپ باله ضروری است. چگونه استئوبلاست های بالغ با این چالش کنار می آیند؟ این محققین به این سوال پاسخ داده اند: استئوبلاست هایی که در ترمیم شرکت می کنند به طور موقت شروع به تولید Cyp26b1 می کنند که آنزیمی است که اسید رتینوئیک را تخریب و غیرفعال می کند. به لطف این فرایند، استئوبلاست ها می توانند ساعت تکوینی خود را به عقب برگردانند و به سلول های پیش ساز تمایز نیافته ای به نام بلاستما تبدیل شوند. سلول های موجود در بلاستما تعدادی تقسیم سلولی انجام می دهند که موجب ایجاد بلوک های ساختاری برای باله در حال ترمیم می شود. اما چالش ثانویه ای هم وجود دارد و این است که این تقسیمات سلولی زیادی به وسیله غلظت های بالای اسید رتینوئیک حمایت می شود که  موجب می شود که تمایززدایی استئوبلاستی مهار شود. اما محققین دریافته اند که بافت پیوندی در ناحیه بلاستما که استئوبلاست های بالغ جدید را می سازد، تولید مقادیر زیادی از مخرب اسید رتینوئیک Cyp26b1 می کند. این پایین آوردن غلظت منجر به این می شود که پیش سازهای استئوبلاستی مجددا توانایی بالغ شدن و تولید اشعه های باله ای را بدست آورند. هم چنین این مطالعه نشان داده است که خود استئوبلاست ها یک عملکرد هدایتی نیز برای سایز سلول ها به ویژه سلول های مزانشیمی و عروق خونی دارند و آن ها را به سمت سرنوشت مناسب هدایت می کنند تا فرایند ترمیم به خوبی صورت گیرد.

پایان مطلب/