به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، حضور سلول های جنینی در بافت های مادری را تحت عنوان میکروکایمریسم جنینی می شناسند. طی مطالعه ای در دانشگاه ایالتی آریزونا، محققین وجود این کایمرا ها را تایید کرده اند. در واقع، طی بارداری بسیاری از انسان ها ویژگی های کایمرایی را در قالب سلول های خارجی از والدین، خواهر و برادر و هم چنین فرزندان بدست می آورند. سلول های جنینی می توانند به عنوان سلول های بنیادی عمل کنند و به سلول های اپی تلیالی، سلول های تخصص یافته قلبی و ... تمایز یابند. این امر نشان می دهد که این سلول ها بسیار دینامیک هستند و نقش مهمی را در بدن مادر بازی می کنند. آن ها می توانند به مغز مهاجرت کرده و به نورون ها تمایز یابند. در حالی که این میکروکایمریسم جنینی یک رخداد معمولی از طریق جفت های پستانداران است، اثر این سلول ها روی سلامت مادر به عنوان یک موضوع مورد بحث باقی مانده است. در واقع این مطالعه نشان می دهد که سلول های جنینی چیز بیش از یک مهاجرت ساده از طریق جفت می توانند داشته باشند و پیشنهاد می کنند که آن ها می توانند به عنوان مجموعه ای از جفت خارج از رحم عمل کنند و یکسری مواد مورد نیاز را از بدن مادر به سمت جنین در حال تکوین هدایت کنند. سلول های مشتق از جنین( که البته در بافت های مادری برای دهه ها بعد از تولد باقی مانده اند) می توانند هم موجب مقاومت و هم موجب افزایش حساسیت به طیف وسیعی از ناسازگاری ها مانند سرطان و بیماری های اوتوایمن شوند. محققین این امر را جنگ بین منافع مادر و جنین نمی دانند بلکه آن را یک گرایش دو طرفه برای سیستم مادری برای بقا و ارائه مواد غذایی و سیستم جنینی برای بقا و انتقال DNA می دانند. محققین سودمند بودن این میکروکایمریسم جنینی را یک استراتژی سازشی طی تکامل می دانند. کسب اطلاعات بیشتر در زمینه میکروکایمریسم جنینی و سلامت پیشنهاد می کند که سلول های جنینی وارد یک رابطه همکاری در برخی بافت های مادری می شوند و بر سر منابع در آن  بافت ها به رقابت می پردازند و گاهی ممکن است به صورت یک عامل بی طرف عمل کنند. البته تمام این جبهه گیری ها ممکن است در زمان های مختلف اتفاق بیافتد. برای مثال این سلول ها ممکن است در پاسخ های ایمنی و اوتوایمنی مادر شرکت کنند. هم چنین ممکن است که این سلول های جنینی با مهاجرت به بافت های آسیب دیده مادری به ترمیم آن ها کمک کنند. در زخم هایی مانند زخم ناشی از سزارین رفته و موجب بهبود آن ها شوند. در برخی موارد دیگر ممکن است که آن ها از طریق جریان خون وارد نواحی مانند ریه ها شوند و در آن جا صرفا به عنوان یک تماشاگر عمل می کنند.

پایان مطلب/