تاریخ انتشار: یکشنبه 15 شهریور 1394
تولید سلول های بنیادی بالقوه ایمن تر در آزمایشگاه

  تولید سلول های بنیادی بالقوه ایمن تر در آزمایشگاه

بافت های آسیب دیده مانند پانکراس، قلب و بافت عصبی ترمیم می شوند تا بیماری های قلبی عروقی، دیابت و بیماری های نورودژنراتیو را درمان کنند. این امر یکی از سناریوهای پیچیده ای است که زمینه طب ترمیمی را فراهم کرده و امیدها را برای درمان لیستی طولانی از بیماری ها زنده نگاه داشته است. نکته اصلی این درمان ها استفاده از سلول های بنیادی است.
امتیاز: Article Rating

به گزارش بنیان به نقل از sciencedaily، سال 2006  نقطه عطفی در زمینه طب ترمیمی بوده است: در این سال محققین ژاپنی توانستند سلول های بنیادی پرتوان القایی را از سلول های بالغ بوجود آورند. سلول هایی که توانایی تمایز بالایی دارند و می توانند به سلول های بتا، کاردیومیوسیت ها و ... تمایز یابند. این بازبرنامه ریزی سلولی یکی از بزرگترین بحث های اخلاقی استفاده از سلول های بنیادی پرتوان که از جنین بدست می آمدند را حل کرد. اما دکتر اسکار فرناندز کاپتلیو در مرکز ملی تحقیقات سرطان اسپانیا(CNIO) می گوید که این تکنولوژی با یک مشکل مواجه است و این که روش مورد استفاده منجر به آسیب به ژنوم سلول های بنیادی می شود و در نتیجه نگرانی هایی را در مورد بی خطر بودن یا نبودن استفاده از این سلول ها ایجاد می کند. این حقیقت که روش به DNA سلول های بنیادی پرتوان آسیب می رساند مشخص اما دلیل آن معلوم نیست. این محققین می گویند که آسیب به ژنوم iPSها بر نوعی استرس دلالت دارد که طی بازبرنامه ریزی به سلول ها وارد می شود: استرس همانند سازی. این استرس زمانی اتفاق می افتد که سرعت تقسیم سلولی بالا می رود. بر مبنای این یافته ها، این محققین راه حلی را برای کاهش این استرس ارائه کرده اند که منجر به تولید سلول های بنیادی پرتوان با آسیب ژنومی کمتر می شود. نتایج این مطالعه گام بزرگی در جهت تسهیل استفاده از iPSCها برای سلول درمانی است. این محققین پیش از این در سال 2009 در مقاله ای توضیح داده بودند که چگونه آسیب به DNA نتایج مهمی در بازبرنامه ریزی سلول و محدود کردن فرایند و کارایی آن دارد. برای کاهش آسیب به سلول های بنیادی و به دست آوردن ژنومی با ثبات، محققین از یک رویکرد دوگانه استفاده کردند: ژنتیک، که تولید پروتئین Chk1 را افزایش می دهد و آسیب DNAناشی از استرس همانند سازی را کاهش می دهد و دیگری مواد شیمیایی، که بر مبنای مکمل های محیط کشت که با استفاده از آن سلول ها از نوکلئوزیدها تغذیه می شوند که آجرهای ساختمانی DNA هستند. برمبنای مطالعات قبلی، این محققین دریافتند که اضافه کردن نوکلئوزیدها استرس همانند سازی را کاهش می دهد و احتمالا این را از طریق تسهیل همانندسازی DNA در زمان افزایش سرعت تقسیم طی بازبرنامه ریزی سلولی انجام می دهد. محققین می گویند که سادگی این استراتژی برمبنای نوکلئوزید می تواند استفاده از این روش را در همه آزمایشگاه هایی که با iPS ها کار می کنند، فرا گیر کند و در نتیجه سهم مهمی در زمینه طب ترمیمی داشته باشد.

پایان مطلب/

ثبت امتیاز
نظرات
در حال حاضر هیچ نظری ثبت نشده است. شما می توانید اولین نفری باشید که نظر می دهید.
ارسال نظر جدید

تصویر امنیتی
کد امنیتی را وارد نمایید:

کلیدواژه
کلیدواژه