به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، یکی از مزایای عمده استفاده از این چسب، استفاده آسان از آن است و محققین می گویند که می توان حتی ساختارهای بافتی بزرگ تر را نیز بلافاصله در صورت نیاز ایجاد کرد و حتی در صورت لزوم آن ها را به راحتی از هم جدا کرد. رشد سلول های عضلانی قلب در ازمایشگاه چیز جدیدی نیست ولی مشکلی که وجود دارد این است که آن ها همانند آن چه در بدن هستند نمی باشند. سلول های قلبی واقعی در یک محیط دارای داربست های پروتئینی و سلول های پشتیبان هستند که اغلب به شکل دهی آن ها به صورت ماشینی طویل و ضرباندار کمک می کنند. این در حالی است که سلول های رشد یافته در آزمایشگاه فاقد این ویژگی ها هستند. محققین به دنبال شبیه سازی محیط واقعی این سلول ها بوده اند. محققین از یک پلیمر خاص به نام POMaC استفاده کردند که یک شبکه دو بعدی را برای رشد سلول ها پیرامون آن بوجود آورند. ان شبکه از نظر شکل شبیه لانه زنبور بود با این تفاوت که خانه های آن متقارن نبودند و در برخی جهات کشیده تر به نظر می رسیدند. این امر الگویی را ایجاد می کرد که موجب می شد که سلول ها در برخی جهات و در امتداد یکدیگر به یکدیگر بچسبند. این امر موجب این می شود که در زمان یک تحریک الکتریکی، همه سلول های عضلانی قلب با یکدیگر منقبض شوند و در نتیجه موجب خم شدن پلیمر منعطف شوند. در گام بعد تیم تحقیقاتی جایگاه های T شکل را روی راس این لانه های زنبور متصل کردند که امکان قرار گرفتن داربست و شبکه بعدی را فراهم کنند و ایجاد حالتی مانند قلاب و حلقه کردند که همانند یک چسب عمل می کند. این چسب به صورت خیلی فوری عمل می کند به نحوی که به محض این که شما صفحه دوم را به صفحه اول متصل می کنید، سلول های آن به محض تحریک الکتریکی شروع به انقباض می کنند و انقباضی یکدست و همزمان اتفاق می افتد. محققین توانسته اند بافت هایی به ضخامت سه تا از این صفحات ایجاد کنند و این در کانفیگوراسیون های مختلف صورت گرفته است. هدف نهایی این پروژه ایجاد بافت های مصنوعی است که بتوانند برای ترمیم قلب های آسیب دیده استفاده شوند.

پایان مطلب/