به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، در حال حاضر تنها گزینه درمانی برای عضلات قلبی آسیب دیده جراحی است و گاهی هم در موارد بسیار شدید از پیوند قلب استفاده می شود که این مورد به دلیل کمبود اهداکننده شدیدا با محدودیت مواجه است و این امر نیاز به گزینه های درمانی جدیدی را امری ضروری می کند. سلول های بنیادی این پتانسیل را دارند که راه حلی برای این مشکل باشند. در برخی مطالعات سلول های بنیادی را به سلول های قلبی تمایز داده اند و به ناحیه آسیب دیده تزریق کرده اند. در این مطالعه بالینی نیز، محققین سلول های بنیادی قلبی خود فرد بیمار دچار حمله قلبی شده را به وی تزریق کردند و مشاهده کردند که اندازه بافت اسکار کاهش یافت و ترمیم قلبی نیز افزایش یافت. این گزینه نیازمند این است که سلول های بنیادی به سلول هیا عضلانی قلب تبدیل شوند اما حتی زمانی که آن ها تمایز می یابند، این سلول های قلبی به صورت نابالغ باقی می مانند. آن ها به طور کامل تکوین نمی یابند و ویژگی هایی مشابه با قلب جنینی(نه بالغ) را نشان می دهند. برای پیشرفت بیشتر در ایجاد درمان های موثر باید راهی برای بردن این سلول ها یک گام به جلوتر و بلوغ آن ها پیدا کرد.محققین به بررسی این مطلب پرداخته اند که چگونه محیط طبیعی قلب روی فرایند بلوغ آنها اثر می گذارد. هدف این امر این بوده است که چگونه سلول های بنیادی می توانند به طور کامل بالغ شوند و عملکردی کامل را بدست اورند. در این مطالعه محققین از سلول های بنیادی پرتوان القایی(iPSCs) استفاده کردند. این سلول ها خزانه ژنتیکی(ژنوم) مشابه با خود فرد دارند و در زمان پیوند به بیمار نیز هیچ گونه واکنش ایمنی را ایجاد نمی کنند. ویژگی پرتوانی آن ها به علاوه آنچه گفته شد این امکان را فراهم می آورد که هر بیماری را در آزمایشگاه مدل سازی کرد. این محققین در مطالعات اولیه شان توانستند این سلول های بنیادی را به سلول های قلبی تمایز دهند اما توانایی تپیدن خودبخود آن ها نشانه هایی از نابالغ بودن را نشان داد و در نتیجه محققین را به فکر راهکاری جدید انداخت. در واقع در قلب طبیعی، کاردیومیوسیت های بالغ در پاسخ به سیگنال های تولید شده به وسیله سلول های ضربان ساز قلبی شروع به ضربان می کنند و در نتیجه آریتمی صورت نمی گیرد. درون بافت قلبی داربستی اطراف سلول ها قرار گرفته که آن ها را پشتیبانی می کند. این بافت شبیه یک دیوار آجری عمل می کند که سلول ها همان آجر هستند و سیمان یا ملات همان پروتئین های داربست است. در قلب سالم، داربست سیگنال هایی را به سلول های قلبی می فرستد تا اجازه عملکرد صحیح و طبیعی را به آن ها بدهد. آن ها این ماتریکس خارج سلولی را جداسازی کردند و از آن برای ایجاد یک ژل سه بعدی استفاده کردند. زمانی که آن ها سلول های عضلانی قلبی مشتق از iPSCها را درون این داربست قرار دادند، آن ها بالغ شدند. این فرایند از طریق افزایش مقادیر برخی از پروتئین های مهم از جمله آن هایی که کلسیم را مدیریت می کنند صورت گرفت. این مطالعه نشان می دهد که بلوغ این سلول های عضلانی نیازمند استفاده از محیط سه بعدی است که محیط طبیعی آن ها را شبیه سازی می کند. این مطالعه محققین را یک گام دیگر به استفاده از کاردیومیوست های بالغ مشتق از سلول های بنیادی به عنوان گزینه درمانی برای آسیب های قلبی نزدیک می کند.

پایان مطلب/