به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، یافته های این مطالعه پیشنهاد می کند که تشخیص سطوح بالای مولکول SNORA42 در بافت های بیمار، می تواند به عنوان بیومارکری برای تعیین این که کدام بیماران ممکن است نیازمند درمان های تهاجمی تر علیه بیماری باشند کمک کند. از آن جایی که این نوع RNA‌در مقایسه با انواع دیگر با ثبات تر است، محققین براین باورند که در نهایت باید تست های غیر تهاجمی خون یا مدفوعی ایجاد شوند که به صورت سریع و آسان SNORA42 را تشخیص دهند. در واقع محققین می گویند که ما نیازمند تست هایی هستیم که این بیماری را در stage 2 شناسایی کند. در این مرحله از بیماری، سرطان رشد کرده است اما هنوز به گره های لنفی و اندام های دورتر متاستاز نداده است و در این مرحله است که پزشکان با یک چالش بزرگ مواجه می شوند: از جراحی به تنهایی استفاده کنند یا این که به دنبال جراحی از شیمی درمانی استفاده کنند که خود با عوارض جانبی همراه است. بیومارکرهای بیومولکولی مانند SNORA42 می تواند به محققین در تصمیم گیری برای این که از چه درمانی استفاده کنند، کمک کند. محققین سطح SNORA42 را در شش رده سلولی تثبیت شده سرطان کولورکتال و در 250 نمونه بافت توموری گرفته شده از بیماران ارزیابی کردند و با نمونه های مشتق از 24 فرد سالم مقایسه کردند، نتایج نشان داد که SNORA42 در سلول های سرطان کولورکتال در مقایسه با بافت های طبیعی بیش بیان دارد و سطح بیان آن به طور معناداری با پیشرفت بیماری مرتبط است. این بیش بیان منجر به توانایی تکثیری بالای سلول های سرطانی، تشکیل تومور، مهاجرت و تهاجم به بافت های سالم می شود. هم چنین زمانی که SNORA42 به طور آزمایشگاهی سرکوب شد، اثرات معکوس گردید. محققین می گویند که اگر یافته های این مطالعه در مورد SNORA42 به وسیله مطالعات دیگر اثبات شود، می تواند ظرف چندین سال به عنوان یک ابزار تشخیصی برای بالین مورد استفاده قرار گیرد.

پایان مطلب/