به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، این مطالعه بر مبنای این واقعیت طراحی شد که زمانی که سلول های بنیادی علی رغم توان تمایزی و ترمیمی زیادی که دارند، به جایگاه آسیب بافتی تزریق یا پیوند می شوند، تنها تعداد اندکی از آن ها در قلب باقی می مانند و در واقع با هر ضربان قلب تعدادی از این سلول ها به بیرون پمپ می شوند و در نتیجه شانسی برای چسبیدن به دیواره قلب ندارند. علاوه براین زمانی که سلول های بنیادی از فلاسک های کشت سلول به صورت محلول و سوسپانسیون سلولی در می آیند تا تزریق شوند، متابولیسم آن ها آهسته می شود و در نتیجه اگر آن ها در زمان مناسب نچسبند، ظرف چند ساعت می میرند. محققین سعی کرده اند تا احتباس سلول های بنیادی را در قلب با افزایش تعداد سلول های تزریق شده، بهبود ببخشند اما از این میان تنها 10 تا 20 درصد آن ها می چسبند که اکثر آن ها نیز ظرف 24 ساعت به دلیل کاهش متابولیسم می میرند. اما به منظور افزایش نرخ چسبیدن و تکثیر این سلول های بنیادی، محققین در جان هاپکینز هیدروژلی را با ترکیب سروم و اسید هیالورونیک ایجاد کرده اند. با مخلوط این دو ترکیب، محققین ژل چسبنده ای را ایجاد کردند که به انواع یک نیچ سنتتیک برای سلول های بنیادی عمل می کند. این ژل سلول های بنیادی را کپسوله کرده و همزمان با تغذیه آن ها، متابولیسم آن ها را سریعا احیا می کند. تست این ژل در پتری دیش ها نشان داد که هم سلول های بنیادی جنینی و هم سلول های بنیادی بالغ کپسوله شده در این مواد نه تنها تقریبا به صورت 100درصد زنده می مانند، بلکه تکثیر هم دارند. هم چنین این سلول های کپسوله شده میزان قابل توجهی از فاکتورهای رشد را تولید کردند که در ترمیم قلبی دخیل هستند. زمانی که ترکیب سلول- ژل به قلب رت های زنده تزریق شد، حدود 73 درصد سلول ها بعد از یک ساعت در قلب باقی ماندند و این در حالی بود که این میزان در گروه کنترل 12 درصد بود. ظرف سه روز بعد، تعداد سلول های پیوند شده به صورت سوسپانس شروع به کاهش می کند و این در حالی است که تعداد سلول های درون هیدروژل افزایش می یابد. هم چنین این تیم گزارش کرده اند که در رت های مدلی که دچار حمله قلبی شده بودند، هیدروژل با سلول های کپسوله شده در آن موجب افزایش کارایی پمپاژ بطن چپ قلب، ظرف چهار هفته بعد از پیوند به میزان 15 درصد شد.

پایان مطلب/