به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، محققین در دانشگاه نانت نشان داده اند که سلول های مشتق از نمونه های ادرار بیماران می توانند بازبرنامه ریزی شوند تا به سرعت مدل های خاص بیماران مبتلا به هایپرکلسترومیا را ایجاد کنند. اگرچه کلسترول یک ترکیب ساختاری کلیدی در غشای سلولی است و برای بیوسنتز برخی از هورمون ها و ویتامین ها حیاتی است اما سطح بالای این ماده موجب بوجود آمدن های پلاک های شریانی می شود که یک ریسک فاکتور اصلی برای بیماری های شریان های قلبی است. در برخی افراد که از نظر ژنتیکی مستعد کلسترول بالا هستند، تغییر شیوه زندگی نیز چندان کمک کننده نیست و آن ها ناچارند که از داروهای پزشکی مانند استاتین ها برای پایین آوردن کلسترول استفاده کنند که خود این داروها نیز عوارض جانبی را به دنبال دارند. شواهد و یافته های اخیر نشان داده است که مهار کننده های PCSK9 می توانند جایگزین درمانی مناسبی برای برای استاتین در بیماران مبتلا به هایپرکلسترومیا باشند. آنزیم PCSK9 یک آنزیم کبدی است که در تنظیم هموستازی کلسترول دخیل است. اما قبل از این که مهار کننده های این آنزیم برای استفاده وسیع مورد تایید قرار بگیرند، باید عملکرد آن ها با استفاده از مدل های پیش درمانگاهی مناسب مورد بررسی قرار بگیرد. در این مطالعه محققین در دانشگاه نانت فرانسه از روشی مبتکرانه برای ایجاد مدل سلولی خاص بیمار برای هایپروکلسترومیای ناشی از PCSK9 استفاده کردند. این مدل می تواند برای کشف نقش سلولی PCSK9 در آزمایشگاه و تست کارایی داروهای کاهش دهنده کلسترول استفاده شود. در این مطالعه محققین تصمیم گرفتند که از روشی غیر تهاجمی برای بدست آوردن منبع سلولی برای بازبرنامه ریزی و تولید سلول های بنیادی پرتوان القایی استفاده کنند، در نتیجه از ادرار بیماران استفاده کردند. آن ها سلول ها را از نمونه های ادرار بیماران جداسازی کردند، آن ها را تکثیر کردند، به سلول های iPS بازبرنامه ریزی کردند و در نهایت آن ها را برای تبدیل شدن به سلول های کبدی القا کردند. با استفاده از این رویکرد، آن ها نشان دادند که ویژگی های پاتولوژیک هایپرکلسترومیای وراثتی ناشی از موتاسیون های PCSK9 می تواند در آزمایشگاه تولید شود. این سلول های کبدی تولید شده از iPSها به استاتین ها پاسخ می دهند. هم چنین سلول های مشتق از بیماران دارای موتاسیون در PCSK9 بودند که یک پاسخ تقویت شده نسبت به استاتین را نشان دادند. محققین براین باورند که می توان از این مدل ها برای پیش بینی پاسخ های دارویی و هموار کردن راه ایجاد درمان های اختصاصی برای بیماران استفاده کرد.

پایان مطلب/