به گزارش بنیان به نقل ازnews-medical.net، محققین در دانشگاه Chulalongkorn تایلند با استفاده از رده های سلول پاپیلای درمی انسانی و هم چنین سلول های پاپیلای درمی اولیه(primary) به عنوان مدل نشان داده اند که تیمار این سلول ها با سیپروفلوکساسین می تواند مانع از دست رفتن بنیادینگی این سلول ها در طی کشت شود. مطالعات نشان داده است که مارکرهای بنیادینگی و توان کلونی زایی سلول های پاپیلای درمی در محیط کشت و با گذشت زمان کاهش می یابد. تیمار سلول های با غلظت های غیر سمی سیپروفلوکساسین می تواند هم مورفولوژی این سلول های بنیادی و هم توان کلونی زایی آن ها را حفظ کند. به نظر می رسد که سیپروفلوکساسین اثر خود را از طریق تیروزین کیناز وابسته به ATP و گلیکوژن سنتاز کیناز3 بتا اعمال می کند و موجب افزایش بتا کتنین هسته ای می شود. نتایج نشان می دهد که پروتئین های خودنوزایی مربوط به مسیر Wnt/بتا کتنین مانند Nanog و Oct-4 به طور معناداری در سلول های تیمار شده با سیپروفلوکساسین افزایش بیان می یابند. اثرات سیپروفلوکساسین در حفظ ویژگی های سلول های بنیادی در سلول های پاپیلای درمی که مستقیما از فولیکول مو بدست آمده اند اثبات شده است. در مجموع نتایج این مطالعه نشان می دهد که سیپروفلوکساسین می تواند موجب حفظ سلول های بنیادی شود و در مکانیسم های مسئول بنیادینگی سلول های پاپیلای درمی دخیل است.

پایان مطلب/