به گزارش بنیان به نقل ازmedicalnewstoday، استراتژی درمانی بر مبنای سلول های بنیادی، امیدواری های درمانی زیادی را ایجاد کرده اند که در برخی از آن ها از سلول های بنیادی مشتق از خود بیمار یا مشتق از یک فرد اهدا کننده استفاده می شود. در این سال ها محققین همواره به دنبال راهکارهایی برای درک بهتر از سلول های بنیادی و بیماری های قلبی بوده اند تا بدین طریق بتوانند راهکار درمانی مناسبی را معرفی کنند. مطالعه ای جدید به وسیله محققین در انستیتو Wyss نشان می دهد که کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی در مقایسه با کاردیومیوسیت های طبیعی جداسازی شده از قلب، قدرت انقباضی ضعیف تری دارند. این یافته نشان می دهد که چرا سلول درمانی قلبی علی رغم پیشرفت های زیاد نتایج جالبی را نشان نمی دهد. محققین کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی را مورد مطالعه قرار دادند و ویژگی های شیمیایی و مکانیکی آن ها را با کاردیومیوسیت های واقعی مقایسه کردند. آن ها برای این کار از عضلات قلبی مهندسی شده به صورت on-a-chip استفاده کردند تا رشد و بلوغ کاردیومیوسیت ها را در دو سازه میکروبافتی مقایسه کنند. جفت شدن کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی با کاردیومیوسیت های مشابه(هموژن) یا کاردیومیوسیت های طبیعی(هتروژن) رفتارهای متفاوتی را نشان داد. آن ها دریافتند که انواع مختلف کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی ارتباطات سلولی- سلولی مورد انتظاری را با هم نوعان یا کاردیومیوسیت های اولیه نشان می دهد. از طریق این ارتباطات، کاردیومیوسیت ها با ماشین انقباضی سلول هماهنگ می شوند و به طور همزمان و یکدست منقبض می شوند. با این حال، زمانی که شدت این انقباضات در جفت های هموژن یا هتروژن مقایسه شد، ملاحظه شد این کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های بنیادی به طور معناداری ضعیف تر هستند. این نشان می دهد که نحوه چسبندگی و ارتباطات سلولی به نحوی با یک دیگر متفاوت است به همین دلیل محققین در صدد هستند که این نکته که پیش از این زیاد به آن پرداخته نشده بود را بیشتر مورد ارزیابی قرار دهند.

پایان مطلب/