به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، محققین نمونه هایی از این بافت را از موش جداسازی کردند و آن ها را به صورت "مینی اندام هایی" کشت دادند که زمانی که به جانوران پیوند می شدند، انسولین تولید می کردند. سلول های بنیادی این مینی اندام ها به جایگزین کردن جمعیت سلول های تولید کننده انسولین ادامه می دهند و یک ظرفیت بازسازی کننده دائمی را برای بافت ایجاد می کنند. برای یافتن بافتی در بدن که بیشترین قابلیت به بازبرنامه ریزی برای تولید انسولین را داشته باشد، محققین موشی را مهندسی ژنتیک کردند تا سه ژن را بیان کند که می توانند سایر سلول ها را به سلول های بتا تبدیل کنند. آن ها مه بافت ها از بینی تا دم را تحت نظر گرفته و مورد آنالیز قرار دادند و شگفتی تمام مشاهده کردند که برخی سلول ها در ناحیه پیلوری معده بیشترین قابلیت را برای تبدیل شدن به سلول های بتا دارند و به نظر می رسند که بهترین ماده شروع برای تمایز به سلول های بتا باشند.

ناحیه پیلوری معده را به روده کوچک متصل می کنند. زمانی که سلول های این منطقه بازبرنامه ریزی شدند، بیشترین پاسخ دهی را به سطح بالای گلوکز داشتند و برای نرمال سازی قند خون انسولین ترشح می کردند. برای تست موثر بودن آن ها، محققین سلول های بتای پانکراس موش ها را تخریب کردند و بدن آن ها را مجبور کردند که برای تنظیم قند خون به سلول های معده ای تغییر یافته تکیه داشته باشند. موش های گروه کنترل که این بافت برنامه ریزی شده را نداشتند، ظرف مدت هشت هفته مردند اما در موش هایی که این سلول های بازبرنامه ریزی شده را داشتند، این سلول ها به خوبی سطح گلوکز و انسولین را برای بیش از شش ماه به خوبی حفظ کردند. این ناحیه پیلوری معده مزیت دیگری نیز دارد: این بافت دارای سلول های بنیادی است که می توانند به طور طبیعی و منظم بافت روده را نوسازی کنند. در واقع این مطالعه پیشنهاد می کند که سلول های ناحیه پیلور معدی نه تنها کاندیدی مناسبی برای بازبرنامه ریزی به سلول های بتای پانکراسی هستند، بلکه این ناحیه حاوی سلول های بنیادی است که در صورت تخریب روده یا سایر قسمت های سیستم گوارشی می توانند در فرایند بازسازی و جایگزینی بافت شرکت کنند. کشت این سلول ها به صورت مینی اندام و سپس پیوند این سلول ها به حفره شکمی موش ها می تواند مدل های موشی دیابتی را درمان کند.

پایان مطلب/