به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، دکتر Rieger و همکارانش در این آزمایشگاه روی ترمیم بافت ها، بازسازی و پیری در طیف وسیعی از موجودات و مکانیسم های ترمیمی موجود در زمان آسیب دیدگی در موجودات مختلف مطالعه می کنند. در حال حاضر درمان موثری برای عوامل دخیل در نوروپاتی محیطی که 30 تا40 درصد بیماران شیمی درمانی را تحت تاثیر قرار می دهد وجود ندارد و دکتر Rieger و همکارانش امیدوار هستند که مطالعات آن ها روی مدل گورخرماهی این نوروپاتی منجر به ایجاد درمان های موثر برای این وضعیت شود. آسیب اعصاب محیطی می تواند منجر به درد، کرختی، سوزن سوزن شدن، حساسیت به دما و ضعف عضلانی منجر شود و اگر آسیب دیدگی شدید باشد می توانند مشکلات شدیدی مانند ناراحتی های قلبی، فشار خون، ناتوانی حرکتی، ناتوانی تنفسی و ... را ایجاد کند.

این محققین نشان داده اند که حضور داروی شیمی درمانی paclitaxel، به دلیل افزایش بیان ماتریکس متالوپروتئیناز13(MMP13)، نوروپاتی محیطی اتفاق می افتد. این ماتریکس متالوپروتئیناز برای اعصاب سمی است و حساسیت پوست دست و پاها را به استرس ناشی از تجزیه کلاژن افزایش می دهد. در واقع تجزیه کلاژن ناشی از ماتریکس متالوپروتئیناز13(ناشی از داروی paclitaxel) موجب مختل شدن برهمکنش های پیچیده بین پوست و اعصاب می شود.

اینک در این مطالعه جدید محققین دو دارو را شناسایی کرده اند که سمیت عصبی القا شده بوسیله paclitaxel را با کاهش فعالیت MMP13 مهار می کند و راهی را برای مداخلات دارویی مناسب و بالقوه برای این وضعیت ارائه می دهد. زمانی که این داروها به همراه paclitaxel استفاده می شوند، دژنراسیون آکسونی مهار می شود و پاسخ های لمسی موجود در گورخرماهی احیا می شود(گورخرماهی از نظر ژنی 70 درصد با انسان مشابهت دارد). گام بعدی این مطالعه، تست این راهکارهای درمانی روی موجودات مدل دیگر مانند موش و رت و هم چنین پوست انسان است.

پایان مطلب/