به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، محققین می گویند که توانسته اند جزء مهمی از غضروف را در آزمایشگاه و در مدل های جانوری تولید کنند. در حالی که این یافته ها هنوز با استفاده بالینی و درمان بیماران سال ها فاصله دارد اما محققین براین باورند که این یافته ها می تواند برای درمان آسیب های مفصلی و ... در آینده ای نزدیک به کار رود.

در این مطالعه جدید و به منظور مهندسی بافت و ریز محیط غضروفی، محققین شبکه ای نانوفیبرها را با استفاده از تکنیک الکتروریسی تولید کردند و آن را با ترکیب کندروئیتین سولفات پوشاندند.این ماده می تواند به شروع رشد سلول ها و تمایز غضروف ها کمک کند. آن ها این داربست ها را با نسبت های مختلف کندروئیتین پوشاندند و سلول های بنیادی مشتق از مغز استخوان را روی آن ها کشت دادند. آن ها دریافتند که سلول های رشد کرده روی این داربست ها در مقایسه با گروه کنترل(2بعدی) بافت شبه غضروفی حجیم تری را ایجاد می کنند. در واقع این نانوفیبرها پلت فرمی را ایجاد می کنند که موجب می شود حجم وسیع تری از بافت تولید شود. ایمپلنت این داربست های نانوفیبری به غضروف آسیب دیده رت ها نیز نشان داد که ترمیم این بافت به دلیل تولید کلاژن بیشتر در مکان آسیب در گروه تیمار شده با داربست ها، در مقایسه با گروه کنترل به مراتب بهتر بوده است. به نظر می رسد که این بافت های مهندسی شده در مقایسه با گروه کنترل، میزان کلاژن نوع دو بادوام تری را تولید می کنند. در مطالعات قبلی با این که داربست ها معمولا نشان از انجام فرایند ترمیم به خوبی بودند اما معمولا بافت اسکاری زیادی در زمان پیوند تولید می شد که ناشی از تشکیل کلاژن نوع یک بود اما این مطالعه جدید نشان می دهد که داربست و تکنیک به کار رفته میزان کلاژن نوع دو بیشتری تولید می کند که ماندگاری غضروف را تضمین می کند.

پایان مطلب/