به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، تزریق این شبکه های سلول های عصبی انسانی دارای عملکرد(در مقایسه با تزریق سلول های منفرد) به طور معناداری بقای این سلول ها را بعد از پیوند به مغز موش ها بهبود می بخشد. این فرایند، پیوند این شبکه های نورونی را راهکاری امیدوار کننده برای طیف وسیعی از اختلالات نورودژنراتیو انسانی مانند پارکینسون معرفی می کند. پیش از این پیوند نورون ها برای درمان این اختلالات عصبی موفقیت اندکی داشت. این مطالعه با همکاری دانشگاه روتگر، استنفورد و انستیتو ژنتیک انسانی نیوجرسی صورت گرفته است. برای ساخت این داربست محققین انواه فیبرهای پلی مری و با ضخامت ها و تراکم های مختلف را مورد ارزیابی قرار دادند. در نهایت آن ها شبکه فیبری نسبتا ضخیمی از پلیمر را تولید کردند که سلول های بنیادی با موفقیت به آن می چسبند. سلول های بنیادی مورد استفاده در این مطالعه، سلول های بنیادی پرتوان القایی هستند که از طریق تیمار با NeuroD1 به نورون تمایز یافتند. بقای نورون ها روی این داربست ها به طور معناداری در مقایسه با سلول های منفرد یا سوسپانسیون بالاتر بود. هم چنین نتایج نشان می دهد که این داربست ها فرارشد نورونی و فعالیت الکتریکی را به میزان معناداری در این نورون ها افزایش می دهند.

پایان مطلب/