به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، باور عمومی این است که برخی از سلول های اپی درمی علی رغم نادر بودن، عمر طولانی دارند و به ندرت تقسیم شده و تولید سلول های کوتاه عمری می کند که تقسیم سریع تری دارند و در بازسازی روزانه اپی درم مشارکت می کنند. به نظر می رسد که این سلول های بنیادی که به ندرت تقسیم می شوند مسئول اصلی ترمیم آسیب پوستی هستند.

در مطالعه ای جدید محققین وجود دو جمعیت سلول بنیادی اپی درمی مستقل را نیز نشان داده اند که به میزان متفاوتی تقسیم می وشند و هر دو در ترمیم آسیب نقش دارند. این مطالعه که روی پوست دم موش صورت گرفته است، سیستم مدل مفیدی را برای مطالعات سلول های بنیادی ارائه می دهد. اطلاعات اولیه بر وجود این دو نوع سلول بنیادی در پوست پشت دلالت دارند که بیشتر نما دارند. دانستن هویت سلول های بنیادی پوست این فرصت را فراهمی می آورد که دریابیم چگونه عملکردهای ژنی در این سلول ها می تواند منجر به حفظ فیزیولوژی طبیعی بافت شود و چگونه اختلال در آن می تواند منجر به بیماری شود. برای شناسایی این جمعیت های سلولی، محققین از نشان دار کردن فلورسنس جمعیت سلول های به ندرت تقسیم شونده یا حفظ کننده نشانگر(LRCs) و سلول های بیشتر تکثیر شونده(non-LRCs) استفاده کردند. زاده های حاصل از همه سلول هایی که به طور ژنتیکی نشاندار شده بودند، ماده فلورسنس را حفظ کردند  و در نتیجه محققین توانستند دودمان شان را در صورت داشتن رفتاری شبیه سلول های بنیادی ردیابی کنند. چیزی که آن ها دریافتند این بود که دو جمعیت از سلول های بنیادی اپی درمی وجود دارد، یکی برای LRCها و دیگری برای non-LRCها، که هر دو آن ها با نرخ متفاوتی تقسیم می شوند. این سلول ها از یکدیگر مستقل هستند و در نواحی مختلفی از پوست متمرکز می شوند و در نتیجه دودمان های تمایز یافته مجزایی را بوجود می آورند. با توجه به آن چه گفته شد به نظر می رسد که جمعیت های سلولی بیشتری در هموستازی بافت پوست نقش دارند و شناسایی آن ها و الگوهای بیان ژنی آن ها می تواند در ایجاد راهکارهای درمانی در زمان آسیب پوستی موثر باشد.

پایان مطلب/