به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، محققین سلول های بنیادی زمانی که برای اولین بار سلول های بنیادی مزانشیمی موجود در مغز استخوان را کشف کردند، این را موفقیتی بزرگ در زمینه پزشکی می دانستند اما متاسفانه نتایج بدست آمده از مطالعات بالینی که از این سلول ها استفاده کرده اند، تا حدی پیچیده است و یکی از بزرگ ترین مشکلات در مورد استفاده از آن ها عدم چسبندگی و سکنی گزینی طولانی مدت آن ها در بافت های بدنی آسیب دیده است.

مطالعه ای در انستیتو سلول های بنیادی هاروارد نشان داده است که پیوند سلول های بنیادی مزانشیمی به همراه سلول های تشکیل دهنده عروق خونی(که به طور طبیعی در خون یافت می شوند)، نتایج را بهبود می بخشد. این پیوند مشترک سلولی، منجر به بقای بیشتر سلول های بنیادی مزانشیمی بعد از پیوند می شود، به نحوی که مدت زمانی بقای این سلول ها در بافت هدف را از چند ساعت به چند هفته بهبود می بخشد. این نرخ بقای بهبود یافته فرصت کافی را در اختیار سلول های بنیادی مزانشیمی قرار می دهد تا عملکرد بازسازی کننده و ترمیمی خود را به درستی انجام دهند و بافت های استخوانی و چربی را در بدن موش های گیرنده ایجاد کنند.

پایان مطلب/