به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، این مطالعه که در دانشگاه استنفورد انجام پذیرفته است نشان می دهد که که از این سلول ها می توان برای پیش بینی این مطلب که آیا بیماران دچار آسیب های قلبی ناشی از داروها می شوند یا خیر، استفاده کرد. در واقع این یافته کمک می کند که از این سلول ها که سلول های قلبی طبیعی بدن را تداعی می کنند برای تست پتانسیل سمیت قلبی برخی داروهای خاص استفاده شود و یا این که از آن ها در طراحی درمان های جدید برای شرایطی مانند کاردیومیوپاتی استفاده شود.

در این مطالعه محققین سلول های پوستی هفت بیمار قلبی را گرفته و آن را به سلول های بنیادی پرتوان القایی بازبرنامه ریزی کردند و سپس این سلول ها را به کاردیومیوسیت های قلبی تمایز دادند که الگوی بیان ژنی مشابه با کاردیومیوسیت های طبیعی بیمار را نشان دادند. در گام بعدی آن ها نحوه پاسخ دهی کاردیومیوسیت های مشتق از هر بیمار به دو داروی روزیگلیتازون که گاهی برای درمان دیابت نوع دو استفاده می شود و داروی تاکرولیموس که به عنوان یک سرکوب کننده ایمنی استفاده می شود، را مورد بررسی قرار دادند. هر دو دارو عوارض قلبی را ایجاد می کنند اما امکان پیش بینی این که کدام یک از بیماران متحمل بیماری قلبی می شوند وجود نداشت. با توجه به این که الگوی بیان ژنی کاردیومیوسیت های مشتق از سلول های iPS با هر فرد کاملا مطابقت داشت، این امر بسیار خوب بود. اما در بین هر هفت بیمار از نظر ژن های دخیل در متابولیسم و پاسخ های استرسی تنوع زیادی وجود داشت. محققین مشاهده کردند که سلول های عضلات قلبی این افراد به روزیگلیتازون به طور متفاوتی پاسخ می دهند و سلول های برخی افراد در پاسخ به این دارو، مقادیر زیادی گونه های اکسیژن آزاد تولید می کنند و قادر به بازسازی میتوکندری شان نیستند. تحقیقات نشان داد که این امر تا حد زیادی مربوط به الگوهای بیان ژن های متابولیسمی در این افراد است به نحوی که برخی از آن ها در پاسخ به روزیگلیتازون دچار مشکل بودند، این امر در مورد داروی تاکرولیموس نیز صادق بود. این مطالعه نشان می دهد که با داشتن کاردیومیوسیت های مشتق از iPSCهای هر فرد می توان پاسخ دهی وی به داروها را پیش بینی کرد.

پایان مطلب/