به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، این فیبرهای طراحی شده در MIT، نرمی و انعطاف مغز را تقلید می کنند. این فیبرها موجب می شوند که ایمپلنت ها دقیقا در جایی از مغز قرار گیرند که بتوانند در مقایسه با فیبرهای سفت و فلزی موجود عملکردشان را برای مدتی طولانی تر حفظ کنند و بدین ترتیب اطلاعات بیشتری را از مغز ارائه دهند. برای مثال محققین توانسته اند در تست های جانوری آزمایشگاهی، وکتورهای ویروسی ناقل ژن اپسین که نورون ها را به نور حساس می کند، از طریق یکی از دو کانال موجود در این فیبرها به مغز منتقل کنند. آن ها اجازه دادند که اپسین ها اثراتشان را برجای بگذارند و سپس یک پالس نوری را فرستادند و فعالیت نورونی حاصل را با استفاده از شش الکترود ثبت کردند. همه این فرایند از طریق یک فیبر منعطف ساده صورت گرفت که حدود 200 میکرومتر قطر داشت. در واقع این فیبر که از جنس پلی اتیلن پوشیده شده با گرافیت است می تواند نشان دهد که چه مدت طول می کشد که بعد از تزریق مواد ژنتیکی، نورون ها به نور حساس شوند. محققین درصدد هستند که اندازه این فیبرها را بازهم کاهش دهند تا به اندازه ای مشابه آن چه در بافت طبیعی وجود دارد برسند.

پایان مطلب/