به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، تیمی از محققین دانشگاه تگزاس گزارشی را به تازگی در Nature به چاپ رسانده اند که در آن به مطالعات پیش درمانگاهی اشاره داشته اند که از زنوگرافت های توموری مشتق از بیماران(PDXs) و مدل های موشی استفاده کرده اند تا درمان مناسبی را برای بیماران مبتلا به شکل پیشرفته سرطان پانکراسی که دارای تومورهای سریع الرشد و مقاوم به درمان هستند، بیابند.

مطالعات نشان داده است که سلول های سرطان پانکراس بسیار منعطف هستند و متحمل تغییرات سلولی می شوند که موجب بدخیمی و مقاومت آن ها به درمان می شود. اما در مطالعه ای که ژنووسه و همکارانش در دانشگاه تگزاس انجام دادند دریافتند که حذف ژنی به نام SMARCB1 منجر به تغییرات سلولی و مزانشیمی شدن آن ها می شود که منشا تهاجمی بودن سلول هاست. در بخش دیگر مطالعه، آن ها نقطه ضعف این سلول های مزانشیمی را نیز شناسایی کردند: آن ها دریافتند که این سلول ها بیش از حد متکی به تولید پروتئین سریع هستند و این امر نیازهای متابولیک آن ها را افزایش می دهد. به نظر می رسد مهار این پروتئین سازی در ترکیب با درمان های استاندارد مانند شیمی درمانی و پرتودرمانی می تواند منجر به کشتن جمعیت های تهاجمی سرطان پانکراسی شود.

در ادامه آن ها از دارویی به نام AUY299 استفاده کردند که یک مهارکننده پروتئین شوک گرمایی 90(Hsp90) است و پروتئین سازی را بلوک می کنند. این دارو میزان پاسخ دهی موش مدل برای سرطان پانکراسی و بقای آن را افزایش داد.

پایان مطلب/