به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، پاسخ های ایمنی نامناسب موجب درجاتی از بیماری های اتوایمن از آرتریت روماتوئید گرفته تا اریتماتور لوپوس سیستمیک می شوند و طی آن ها سیستم ایمنی سلول ها بدن را تخریب می کند. آمارهای مربوط به سازمان ملی سلامت نشان می دهد که بیماری های اتوایمن بیش از 23 میلیون آمریکایی را تحت تاثیر قرار داده است. معمولا برای درمان این مشکلات از داروهای سرکوب کننده ایمنی استفاده می شود که خود با عوارض جانبی دیگری همراه است. با استفاده از بخش هایی از پروتئین هایی مشتق از سلول های متخلف(پپتیدهای آنتی ژنی)، محققین سلول های ایمنی را وادار می کنند که از آنتی ژن هایی که موجب پاسخ های ایمنی نامناسب می شود، چشم پوشی کنند. این روش که القای تحمل(tolerance induction) نام دارد امیدوارکننده نام دارد اما با مشکلاتی از جمله انتقال پپتیدهای آنتی ژن به جاهای دیگر قبل از تخریب شدن بوسیله سلول های ایمنی همراه است. سلول های قرمز خونی به طور ویژه ای برای انتقال مولکول ها در سراسر بدن مناسب هستند. این سلول ها نه تنها به راحتی به سایر قسمت های بدن می رسند، بلکه می تواند هر یک ماه یک بار و چهار ماه یک بار در انسان بازیابی شوند و در این میان هیچ گونه پاسخ ایمنی نیز علیه آن ها شروع نمی شود. در مطالعات گذشته محققین در آزمایشگاه های ذکر شده توانسته بودند بیوتین و چند آنتی بادی را  طی تکنیکی به نام sortagging به سلول های قرمز خون چسباندند. در این مطالعه نیز محققین  خون موش را گرفته و از تکنیک sortagging برای چسباندن چندین آنتی ژن به سلول های قرمز خونی و شروع یک پاسخ ایمنی مضر استفاده کردند، سپس آن ها سلول های قرمز خونی تغییر یافته را به مدل های موشی دیابت نوع یک و MS پیوند کردند. کل این فرایند می تواند ظرف مدت حدود یک ساعت کامل شود. در موش، انتقال خون موجب کاهش یافتن علایم شد و مشخص شد که یک تزریق ساده از این سلول ها قبل از شروع بیماری می تواند علایم را مهار کند. اگرچه پپتیدهای آنتی ژن می توانند در تحریک" القاء تحمل" موثر باشند اما مکانسیم های مسئول، در سطح سلولی و مولکولی به خوبی شناخته نشده است. در واقع آن چیزی که محققین انجام می دهند کمک گرفتن از مسیر پاکسازی سلول های قرمز خونی است، به نحوی که آنتی ژن های خارجی خود را به جای آنتی ژن های گلبول های قرمز جا می زنند و در این فرایند قابل تحمل می شوند. به نظر می رسد این پژوهش می تواند منجر به دیدگاه هایی در آینده شود که چگونه سیستم ایمنی خود را تنظیم می کند و چگونه گاهی از کنترل خارج می شود.

پایان مطلب/