به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، محققین در مطالعاتی که روی تمایل به همنوع خواری یا کانیبالیسم سلول های سرطانی داشته اند توانسته اند تا حدی به این سوال جواب دهند.

شانس عود مجدد سرطان با توجه به نوع سرطان متفاوت است. حدود یک سوم بیمارانی که به شکل بسیار تهاجمی سرطان سینه موسوم به سرطان سینه سه گانه منفی مبتلا هستند ممکن است دچار عود مجدد سرطان و متاستاز آن به سایر بخش های بدن شوند. دانستن این که چه زمانی سرطان مجددا عود می کند، بسیار مشکل است و ممکن است این عود مجدد ناشی از وجود تنها یک سلول سرطانی بازمانده از درمان های اولیه باشد که به صورت خفته در آمده است. این خفتگی به سلول اجازه می دهد که  در هر جایی از بدن پنهان شود و برای مدت زمان نامعلومی رشد نکند و آسیبی نرساند. اما خواب و بیداری این سلول های بنیادی سرطانی را چه چیزی تعیین می کند؟ محققین یکی از فاکتورهای مرتبط با این امر را کانیبالیسم یا همنوع خواری این سلول ها می دانند. در این مطالعه محققین نشان داده اند که سلول های سرطان سینه در ابتدا و در صورت امکان با سلول های بنیادی مزانشیمی موجود در مغز استخوان برهمکنش انجام می دهند. هم چنین آن ها اگر بتوانند با سلول های سرطان سینه موجود در جایگاه تومور اولیه ارتباط برقرار کنند، اولویت شان برهمکنش با آن ها خواهد بود. در فوکوس روی این برهمکنش های بین سلولی، محققین مدل هیا تومور سینه ای را تولید کردند که حاوی سلول های بنیادی مزانشیمی بودند و آن ها را در شرایط تغذیه ای و رشدی مشابه با تومورهای طبیعی قرار داند. آن ها کشف کردند که سلول های سرطانی تحت این شرایط بعد از خوردن یا همنوع خواری و کانیبالیسم سلول های بنیادی به حالت خفته در می آیند. آنالیزها نشان داد که این سلول های خفته و کانابالیسم کرده به سرعتی که سایر سلول های سرطانی تومور تشکیل می دهند، عمل نمی کنند و گاهی اصلا در تشکیل تومور شرکت نمی کند. در چنین شرایطی آن ها به داروهای شیمی درمانی و استرس ناشی از نبود مواد غذایی مقاومت نشان می دهند. محققین این خفتگی و این کانابالیسم را یکی از دلایل عود مجدد سرطان می دانند. تعداد سلول های سرطانی که قادر به کانیبالیسم باشند بسیار نادر است اما هر چه تعداد آن ها زیاد باشد، بر شانس عود مجدد و متاستاز سرطان نیز افزوده می شود. محققین می گویند: سلول های سرطانی با کانیبالیسم و بلعیدن سایر سلول ها، اطلاعات ژنتیکی و مکانیسم ها و ویژگی های عملکردی آن ها را نیز مال خود می کنند و بدین ترتیب از آن ها به عنوان یک مکانیسم دفاعی در برابر ناملایمات و استرس هایی مانند شیمی درمانی استفاده می کنند.

پایان مطلب/