به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، این سلول های بنیادی، سلول های پیش ساز مزانشیمی(MPCs) نام دارند که احتمالا در بیماری زایی بیماری های ریوی مزمن نیز دخالت دارند. درک عملکرد طبیعی یا عدم عملکرد مناسب سلول های پیش ساز مزانشیمی در بیماری ها می تواند منجر به تشخیص زودهنگام بیماری و بهبود روش های درمانی برای بیماری هایی مانند فیبروز ریوی، آمفیزم و فشار خون بالای ریوی شود. بیماری های ریوی مزمن با تغییرات ساختارهای بافت ریوی از جمله بازآرایی و از دست رفتن ریز عروق ها همراه است که موجب اختلال در روند تبادل گازها و تغییرات تنفسی می شود.

بازآرایی عروقی را تا قبل از این به سلول های اندوتلیالی پوشاننده عروق یا سلول های عضلات صاف دیواره عروق نسبت می دادند اما این سلول ها، سلول هایی هستند که دچار تمایز نهایی شده اند و در نتیجه نمی توانند به سلول دیگر تبدیل شوند و در نتیجه به نظر می رسد که سلول های تمایز نیافته که قادر به تبدیل شدن به سلول های دیگر هستند در این فرایند دخیل هستند. در مطالعه ای جدید، محققین سلول های بنیادی عروقی را از ریه های موش و انسان جداسازی کرده و آن ها را به عنوان MPCها شناسایی کردند که درست بعد از ریز ساختار عروقی در بافت ها قرار گرفته اند. با استفاده از ابزارهای تشخیصی و ردیابی دقیق آن را تحت شرایط طبیعی و یا زمانی که مسیرهای پیام رسانی مربوط به بیماری های ریوی بالغ فعال می شوند( پیام رسانی Wnt) یا کاهش می یابند(مسیرBMPR2) نشان دادند. زمانی که سلول ها غیر طبیعی باشند، جانور دچار واسکولوپاتی می شود که که به معنی از دست رفتن ساختار ریز عروق و سپس ریه است. سپس آن ها سطح لازم برای تبادل گازها را نیز از دست می دهند. در ادامه آن ها نشان دادند که MPCها بعد از آسیب فعال می شوند و ساختارهای عروقی را تشکیل می دهند که پیش از این وجود آن ها شناسایی نشده بود. این ساختارهای لوله ای جریان خون را به گردش می اندازند اما عروق طبیعی نیستند. این فرایند، شکلی از آنژیوژنز است که می تواند خون را تا اواسط ناحیه فیبروزی برساند. مقایسه MPCهای بدست آمده  از بافت های ریوی طبیعی و بیمار موش و انسان نشان داد که این سلول های ویژگی ها و پروفایل بیان ژنی مشابهی دارند. درک و شناسایی وجود MPCها و سایر جمعیت های سلولی در ریه ها بسیار مهم است زیرا به استفاده از سلول های بنیادی برای ترمیم بافت های ریوی آسیب دیده کمک می کند.

پایان مطلب/