به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، آن ها کشف کرده اند که پروتئین فولیستاتین نقش کلیدی را در تثبیت پذیرندگی رحم برای لانه گزینی جنین در مدل های جانوری بازی می کند. نتایج این مطالعه جدید می تواند به درک بهتر لانه گزینی جنینی کمک کند و  مدل جنینی را ارائه کند که می توان ازآن برای مطالعه نارسایی های موجود در لانه گزینی جنینی انسان کمک گرفت. لانه گزینی جنین در دیواره رحم فرایندی بسیار هماهنگ است که مستلزم عملکرد پروتئین های بسیار و برقراری ارتباط بین مادر و جنین است. اگر این ارتباط به خوبی شکل نگیرد، جنین قادر به چسبدین به رحم نیست و در نتیجه زندگی جدیدی شکل نمی گیرد.

در این مطالعه جدید، محققین از موش های مهندسی شده به صورت ژنتیکی که فاقد فولیستاتین در رحم شان بودند استفاده کرده و اثر این پروتئین در باروری موش های ماده را تعیین کردند.

فولیستاتین پیش از این برای نقشی که بعد از لانه گزینی دارد شناسایی شده بود. این ماده دسیدوآیی شدن رحم را پیش می برد که تغییرات رحمی لازم برای پشتیبانی و تغذیه جنین در حال تکوین است. زمانی که دسیدوآیی شدن اتفاق می افتد، سطح فولیستاتین افزایش می یابد بنابراین، محققین انتظار داشتند که نتایج حذف ژن فولیستاتین روی دسیدوآیی شدن باشد. اما آن ها با مشاهده این امر که حذف فولیستاتین، اثرات خود را پیش از فرایند دسیدوآیی شدن می گذارد، شگفت زده شدند. موش های ماده فاقد فولیستاتین در مقایسه با موش های ماده طبیعی نوزاد کمتری را تولید می کنند. ارزیابی دقیق لانه گزینی در این موش ها نشان داد که جنین ها به خوبی به دیواره رحم نمی چسبند. آن ها به صورت شناور درون رحم ثرار می گیرند و چون چسبیدنی اتفاق نمی افتد، دسیدوآیی شدن نیز شروع نمی شود. کشف این که فولیستاتین یک پروتئین مهم و مورد نیاز برای لانه گزینی موفقیت آمیز جنین است می تواند به ایجاد استراتژی هایی که به بهبود لانه گزینی منجر می شوند، کمک کند و از آن برای تکنولوژی های کمک تولید مثلی بهره گرفته شود.

پایان مطلب/