به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، در این مطالعه که با همکاری بیمارستان ملکه الیزابت بیرمنگام صورت گرفته است محققین روی پروتئینی به نام ULBP6 فوکوس کرده اند. پروتئین ها از صدها یا هزاران واحد ساختاری کوچک تر به نام آمینواسید ساخته شده اند که به صورت زنجیره ای طویل به یکدیگر می چسبند. اغلب عملکردهای سلولی به این پروتئین ها وابسته است و ساختار و عملکرد بسیاری از این سلول ها بوسیله پروتئین ها تعیین می شود.  پروفسور پل ماس می گوید در مطالعه روی پروتئین ULBP6 که منجر به برداشتن سلول های آسیب دیده می شود ما متوجه شدیم که دو نوع از این پروتئین در افراد مختلف وجود دارد. این از این جهت مهم است که مطالعات گذشته نشان داده اند که نوع پروتئینی که ما از والدین مان به ارث می بریم می تواند روی خطر ابتلای ما به بیماری های اتوایمن اثر بگذارد و نحوه پاسخ دهی ما به درمان های سرطانی را نیز تحت الشعاع قرار دهد.

پروتئین ULBP6 روی سطح سلول های آسیب دیده از جمله چندین نوع سلول سرطانی مشاهده می شود و به عنوان یک پرچم یا نشان برای سیگنال دهی به سلول های سیستم ایمنی ما عمل می کند که یعنی سلول های آسیب دیده باید کشته شوند. جالب این است که در این مطالعه محققین دریافتند که دو نوع اصلی از این پروتئین ها وجود دارد و کسانی که نوع خاصی از این پروتئین را به ارث برده باشند، پاسخ دهی ضعیفی بعد از پیوند سلول های بنیادی دارند. تفاوت این دو نوع پروتئین تنها در دو امینواسید از 180 ٱمینواسیدی است که در ساختار این پروتئین ها وجود دارند. یک شکل از ULBP6 بصورت بسیار قوی به گیرنده اش موسوم به NKG2D روی سیستم ایمنی متصل می شود. علاوه براین، زمانی که این پروتئین به محیط موضعی اش آزاد می شود می تواند مسیر پیام رسانی را بلوک کند. شکل چسبنده ULBP6 با قدرتی ده برابر به NKG2D متصل می شود اما سورپرایز اصلی این است که این فرم به جای این که موجب تقویت اثر سیستم ایمنی در کشتن سلول ها شود موجب کاهش آن می شود. در ادامه محققین در صدد هستند دریابند که چگونه این یافته ها می تواند به بهبود نتایج در مورد کسانی که متحمل سلول درمانی می شوند کمک کند.

پایان مطلب/