به گزارش بنیان به نقل از stem-cells-news، یکی از مشکلات کار کردن با سلول های بنیادی پرتوان انسانی این است که نمی توان این سلول ها را به طور مستقیم استفاده کرد. در واقع برای استفاده موثر از تمایز این سلول ها باید سلول هایی را در دست داشت که کاملا دارای عملکرد باشند، یعنی اگر بخواهیم از این سلول ها برای فردی استفاده کنیم که دچار حمله قلبی شده است، این سلول ها باید دیوار قلبی وی را ترمیم کنند.

به طور طبیعی، سلول های بنیادی پرتوان برای این که تبدیل به سلولی عملکردی شوند نیازمند دریافت سیگنال های شیمیایی هستند. این تغییرات سلولی نیاز مند مجموعه پیچیده از فرایندها است که بوسیله DNA کنترل می شود. محققین در گذشته بخشی از DNA را وارد این سلول ها می کردند تا آن ها را به سلول دلخواه تبدیل کنند و عوارض این DNA وارد شده به ژنوم خود سلول باقی می ماند. در مطالعه ای جدید، محققین بهشی از DNA را وارد سلول می کنند که به آن ها می گوید تمایز یابند اما این DNA زمانی که نور آبی به سلول ها بتابد به رنگ سبز روشن می درخشد. این امر به محققین اجازه می دهد که دریابند که آیا پلاسمید DNA به ژنوم سلول تلفیق شده است و آیا بعد از فرایند به طور کامل برداشته شده است یا خیر. رویکردهای قبلی DNA مورد نظر را به خوبی به ژنوم وارد می کردند و منجر به تبدیل شدن سلول های بنیادی به سلول دلخواه می شدند اما تضمینی به حذف کامل DNA وارد شده نبود.

اینک محققین چینی از سیستمی به نام PiggyBac القاشونده با Tet-On 3G استفاده کردند که پلاسمیدی است که آن ها آن را XLone نامیده اند و از آن برای وارد کردن، فعال سازی و برداشتن استفاده می کنند. بخش PiggyBac سیستم شامل DNA برای واردکردن DNA به DNA سلول است. بخش Tet-On 3G حاوی اطلاعات پیام رسانی لازم است. هم چنین این سیستم سلول ها را به دوکسی سیکلین نیز حساس می سازد که دارویی است که برای شروع تمایز لازم است.

در این روش محققین نسخه های بی شماری از پلاسمید را استفاده کردند تا شانس تلفیق شدن آن به DNA‌را افزایش دهند. اگر تنها یک یا تعداد اندکی از پلاسمیدها وارد سلول شوند، DNA جدید می تواند خاموش شود. وارد شدن چندین پلاسمید می تواند تضمین کند که حداقل یکی از آن ها عمل خواهد کرد. مزیت اول این روش این این است که این روش با نشت بیانی همراه نیست و اگر القای سیستم با دوکسی سیکلین نباشد، چیزی از این فرایند عاید ما نخواهد شد. دومین مزیت این روش این است که زمانی که سلول ها به یک سلول هدف مانند سلول های قلبی یا عصبی تمایز یابند می توان پلاسمید را برداشت و سلول می تواند کماکان همانندسازی اش را انجام دهد در حالی که هیچ ردی از پلاسمید وجود ندارد.

پایان مطلب/