به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، تیمار موش های آزمایشگاهی بلافاصله بعد از آسیب با با یک دوز از مولکول یا متابولیت لیپیدی پروستاگلاندین E2 موجب می شود که توانایی ترمیم این جانوران تسریع شود و آن ها قدرت عضلانی شان را بازیابند. این مطالعه که در دانشگاه استنفورد صورت گرفته است نشان می دهد که استفاده از داروهای غیر استروئیدی و ضد التهابی مانند آسپرین و ایبوپروفن که به وفور برای کاهش درد عضلانی بعد از آسیب یا ورزش استفاده می شوند، تولید متابولیت پروستاگلاندین E2 را بلوک می کند و به میزان قابل ملاحظه ای ترمیم عضلانی را در موش مهار می کند و منجر به کاهش قدرت عضلانی می شود. معمولا التهاب امری طبیعی است اما گاهی میزان و یا مدت زمان آن می تواند برای بدن مضر باشد.

در این مطالعه همان طور که گفته شد، پروفسور هلن بلاو و همکارانش در استنفورد دریافتند که یکی از اجزای آبشار پیام رسانی پیش التهابی، در تحریک ترمیم عضلانی نیز دخیل است. آن ها دریافتند که استفاده از یک دوز از پروستاگلاندین E2 اثر عمیقی روی تکثیر سلول های بنیادی عضلانی در جانوران زنده دارد. آن ها براین باورند که می توان بازسازی عضلانی را با تقویت فرایندهای فیزیولوژیکی طبیعی موجود در سلول های بنیادی قرار گرفته در بین فیبرهای عضلانی تقویت کرد.

پروستاگلاندین E2 یا PGE2 یک متابولیت است که بوسیله سلول های ایمنی نفوذ کرده بین فیبرهای عضلانی و هم چنین بوسیله خود فیبرهای عضلانی در پاسخ به آسیب تولید می شود. مشخص شده است که استفاده از درمان های ضد التهابی اثرات معکوسی روی ریکاوری عضلانی دارند. این مطالعه نشان داده است گیرنده پروستاگلاندین E2 اندکی بعد از آسیب، به میزان بسیار زیادی در سطح سلول های بنیادی عضلانی بیان می شود. هم طی سه روز بعد از آسیب دیدگی سطح پروستاگلاندین E2 شدیدا درون بافت عضلانی افزایش می یابد که نشان دهنده وجود این گذرا اما طبیعی این تعدیل کننده ایمنی در زمان آسیب است. تحریک تولید پروستاگلاندین E2 در موش های آسیب دیده، اثر عمیق و البته مثبتی روی بازسازی عضلانی داشت. محققین در صدد هستند در گام بعد اثر پروستاگلاندین E2‌را روی سلول های بنیادی عضلانی انسانی در آزمایشگاه تست کند و ببینند آیا می توانند از اثر این ترکیب در معکوس کردن پیری عضلانی استفاده کنند یا خیر.

پایان مطلب/