به گزارش بنیان به نقل از medicalnewstoday، در این مطالعه آلیس لی و همکارانش با قرار دادن یک میله قلبی روی این مینی قلب به آن آسیب رساندند و سپس با ارائه سیگنال هایی سلول هایی را برای پاکسازی ناحیه آسیب دیده از سلول های مرده و خورده سلول ها فرا خواندند و در نهایت و مواد و ملزوماتی را از بافت مجاور برای ترمیم آسیب به محل آسیب منتقل کرد. وی براین باور است که با ایجاد مدل هایی از بافت های بیمار می توان دیدگاه های جدیدی را در برای تشخیص و درمان بهتر بیماری های قلبی ارائه نمود.

برخلاف سایر بافت های بدن، سلول های قلبی بازسازی و تکثیر نمی کنند. بدنبال آسیب، بافت آسیب دیده احیا نمی شود و رفته رفته سازماندهی، شکل و کارایی خود را از دست می دهد و بافت قلبی تبدیل به بافتی سفت تر با کارایی کمتر می شود.

در این مطالعه، لی روی دو مرحله ترمیمی فوکوس کرد: فاز ابتدایی که هفت روز طول می کشد و بدن ماکروفاژها را به محل آسیب می رساند تا خورده سلول ها و سلول های مرده را ببلعند و فاز بعدی که چند هفته طول می کشد شامل فراخواندن سلول های فیبروبلاست قلبی است که فعال شده و به ناحیه مربوط به بافت مرده قلبی مهاجرت می کنند و ماتریکس خارج سلولی جدیدی را می سازند که موجب بازآرایی بافتی می شود. با درک بهتر این مکانیسم ترمیمی و ارائه یک مدل مناسب برای این فرایند، لی و همکارانش بدنبال راهی برای مدیفه کردن این فرایند به کمک سلول های بنیادی هستند تا در زمان مناسب این سلول ها را در مکان مناسب قرار دهند و شرایط را برای رشد و ترمیم آن ناحیه فراهم کنند.

پایان مطلب/