به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، در این مطالعه محققین چندین داروی ضد التهابی غیر استروئیدی یا NSAIDs را برای برهمکنش احتمالی با پروتئین پرستین(prestin) مورد آنالیز قرار دادند. پرستین یک پروتئین بسیار تخصص یافته است که منجر به عملکرد سلول های مویی خارجی در بخش حلزونی گوش می شود.

مصرف بیش از حد آسپرین می تواند منجر به ناشنوایی موقت شود و محققین حدود یک دهه قبل دریافتند که این امر به دلیل تداخل سالیسیلات به عنوان یکی از متابولیت های اولیه آسپرین با پرستین اتفاق می افتد. از آن جایی که شمار زیادی از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی عملکردی مشابه با آسپرین دارند، به نظر می رسد که آن ها موجب مهار پرستین نیز می شوند. تست ها نشان داد که دیفلونیزال تنها دارویی است که عملکرد پرستین را مهار می کند و این امر به دلیل رقابت با یون های کلر پرستین اتفاق می افتد(همانند آن چه در مورد سالیسیلات اتفاق می افتد). هم چنین این مطالعه نشان داد که دوز مورد نیاز برای القای واکنش کمتر از آن چیزی است که برای آسپرین مورد نیاز است. استفاده اولیه از داروی دیفلونیزال، به دلیل مسکن بودن یا ضد التهابی بودن آن برای آرتریت است اما به نظر می رسد که از آن می توان برای سرطان و پلی نوروپاتی آمیلوئید نیز استفاده کرد. از آن جایی که این دارو به صورت خوراکی استفاده می شود و دوزهای کمی از آن به فرد می رسد، عوارض جانبی شناخته شده نیز برای این دوزها است و عوارض مربوط به دوزهای زیاد آن هنوز شناخته نشده است. استفاده از این دارو و سایر داروهای غیر استروئیدی روی نورون های مشتق از سلول های بنیادی و هم چنین مدل های موشی نیز حاکی از اثر قابل توجه داروی دیفلونیزال روی مهار این سلول ها بود. این مطالعه نشان می دهد که درک پایه از مکانیسم اثر داروها می تواند به میزان زیادی در نحوه و مقدار مصرف داروها تاثیر گذار باشد.

پایان مطلب/