به گزارش بنیان به نقل از news-medical.net، دکتر میشل پترسون و همکارانش در آزمایشگاه هنری سوکاف روی نوع از سلول های عضلانی قلبی بازسازی کننده به نام کاردیومیوسیت دیپلوئید تک هسته ای(MNDCM) فوکوس کرده اند. گورخرماهی و نوزاد پستانداران از جمله موش و انسان دارای شمار زیادی از MNDCMها هستند و به همین میزان قابلیت بازسازی عضلات قلبی شان را نیز دارند. با این حال، پستانداران بالغMNDCM کمی دارند و در نتیجه ظرفیت آن ها در بازسازی قلب بعد از حملات قلبی نیز محدود است. با این حال این وضعیت در مورد همه پستانداران بالغ به یک شکل نیست: پترسون و همکارانش تنوع قابل ملاحظه ای را در تعداد MNDCMها بین گونه های مختلف موش بالغ کشف کرده اند. در برخی از گونه ها، MNDCMها حدود دو درصد سلول های عضلانی قلبی را تشکیل می دهند و این در حالی است که در برخی دیگر این میزان 10 درصد است. همان طور که انتظار می رود داشتن درصد بالاتر MNDCMها موجب می شود که موش ها بعد از آسیب قلبی، بازسازی عضلانی بیشتری را نشان می دهند. این مطالعه نشان می دهد که همان طور که همه افراد به یک میزان مستعد حملات قلبی و آسیب های دائمی قلبی نیستند، همه افراد هم قابلیت بازسازی توده ای و عملکردی عضلات قلب را ندارند. مطالعات ژنومی نشان داد که یک ژن در این میان نقش مهمی را بازی می کند که Tnni3k نام دارد. بلوک کردن این ژن در موش ها موجب تولید درصد بالایی MNDCM و تقویت بازسازی قلبی می شود. برعکس، فعال شدن این ژن در گورخرماهی منجر به کاهش MNDCM ها و اختلال در بازسازی قلبی می شود. شناسایی یا طراحی و تولید ریز مولکول هایی که بتوانند Tnni3k را هدف قرار دهند می تواند در آینده ای نزدیک به ترمیم قلب کمک کند.

پایان مطلب/