به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، هر چند اطلاعات زیادی در مورد نحوه عملکرد هر کدام از این بافت ها به صورت مجزا وجود دارد اما مکانیسم هایی که منجر به همکاری و عملکرد این دو می شوند، به خوبی شناخته نشده اند. محققین دانشگاه هیروشیما در تلاش برای شناسایی این ارتباط و مکانیسم های مبتنی بر سلول های بنیادی دخیل در درمان این بافت ها مطالعه ای جالبی را انجام داده اند و دریافته اند فاکتور رونویسی Scleraxis(Scx)، برای تکوین جنینی مناطق اتصال عضلات به استخوان ها حیاتی هستند.

پیش از این نقش Scx در تکوین جنینی تاندون ها و لیگامنت و هم چنین تا حدی در غضروف متصل کننده لیگامنت و تاندون به استخوان ها نشان داده شده بود. با این حال برای اولین محققین ژاپنی نشان داده اند که این فاکتور رونویسی برای بلوغ این ساختارها نیز ضروری است.

آن ها از موش های ناک اوت شده برای Scx استفاده کردند و مشاهده کردند مناطق غضروفی در محل اتصال لیگامنت و تاندون به استخوان، در این موش ها به خوبی تکوین نیافت. این امر بویژه در ناحیه دنده های قفسه سینه، زانوها و آرنج و بین مهره ها به وضوح مشخص بود. از طرف دیگر، مارکرهای سطح سلولی مربوط به لیگامنت ها و تاندون های بالغ نیز بیان نشدند و تاندون ها و لیگامنت های موجود در ناحیه زانو، پشت، دم و ... کوچک و ناقص بودند. به طور کلی موش های معیوب از نظر Scx، تکوین غیر کاملی داشتند و سیستم عضلانی اسکلتی آن ها از حجم کافی برخوردار نبود. این مطالعه نشان می دهد برای تکوین کامل لیگامنت ها و تاندون ها و اتصال آن ها به استخوان و عضله؛ بیان مداوم و باثبات Scx ضروری است.

پایان مطلب/