تاریخ انتشار: چهارشنبه 15 آذر 1396
هدف قرار دادن یک مسیر مولکولی برای مقابله با فیبروز ریوی

  هدف قرار دادن یک مسیر مولکولی برای مقابله با فیبروز ریوی

محققین در بیمارستان عمومی ماساچوست(MGH)، مسیر مولکولی را شناسایی کرده اند که به نظر می رسد برای ایجاد فیبروز ریوی حیاتی است. فیبروز وجود اسکار و رسوبات بافتی اضافی در بافت ریه است که منجر به کاهش ظرفیت تنفسی و بروز پاسخ های تنفسی غیر طبیعی می شود.
امتیاز: Article Rating

به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، این محققین مجموعه ای از برهمکنش های مولکولی را شناسایی کرده اند که برای القای فیبروز ریوی و پوستی در مدل های موشی حیاتی هستند و به نظر می رسد در بیماری فیبروز ریوی انسان نیز فعال باشند.

توانایی اندام های مختلف در بازسازی بعد از وقوع یک آسیب، با افزایش سن کاهش می یابد. به همین دلیل ترمیم نامناسب به عنوان پاسخ به یک آسیب بافتی مزمن  منجر به تشکیل بافت فیبروز در افراد مسن می شود. این فیبروزها را دلیل 45 درصد مرگ ها در سراسر دنیا می دهند.

فرایند ترمیم طبیعی نیازمند برهمکنش های سلول های مختلفی مانند سلول های ایمنی، سلول های بنیادی و فیبروبلاست ها است. فیبروبلاست های فعال شده که آن ها را میوفیبروبلاست می نامند در بسیاری از ابعاد فرایند بهبود نقش دارند. اما آسیب های شدید و تکراری موجب فعال شدن بیش از حد میوفیبروبلاست ها می شود و در نتیجه آن ها با تکثیر خود بافت هایی را ایجاد می کنند که نتیجه آن ها تشکیل فیبروز است. بررسی بیان ژن هایی که در زمان تشکیل فیبروز افزایش بیان پیدا می کنند نشان داد که ژن مسئول کد کردن پروتئین غشای سلولی افرین B2 که به گیرنده اش روی سطح سلول های مجاور متصل می شود، در بروز فیبروز نقش دارد. طی تکوین طبیعی افرین B2 تشکیل و سازماندهی عروق خونی را بر عهده دارد و فعالیت آن با تشکیل عروق خونی جدید همراه است. در این مطالعه جدید نیز محققین نشان دادند که هدفقرار دادن بیان افرین B2 تکوین فیبروز ریوی را در مدل های موشی سرکوب می کند. بررسی های بیشتر نشان داد که جذب فیبروبلاست های اضافی در جایگاه آسیب ریوی و فعال شدن آن ها به صورت میوفیبروبلاست در صورت برداشتن بخشی از افرین B2 بوسیله آنزیم ADAM10، منجر به تولید مولکولی به نام sEphrin-B2 می شود.

در حالی که افرین B2 مشخصا با گیرنده اش روی سطح انواع مختلف سلول ها برهمکنش می کند، هم افرین B2 و هم گیرنده اش روی سطح میوفیبروبلاست ها بیان می شوند، جایی که برهمکنش آن ها منجر به سرکوب فرایندی می شود که نتیجه اش تجمع بیش از حد بافت فیبروزی است. در مکانیسم جدیدی که این مطالعه کشف کرده است، آزاد سازی sEphrin-B2 برهمکنش های مهاری را مهار می کند و گیرنده ها را فعال می کند و منجر به افزایش بافت فیبروزی می شود. در مدل موشی فیبروز ریوی، مهار ADAM10 کاهش sEphrin-B2 را مهار می کند و فیبروز و مرگ را کاهش می دهد. این مطالعه ADAM10 و sEphrin-B2 را هدف مناسبی برای درمان هایی می دانند که با هدف مقابله با فیبروز ریوی طراحی می شوند.

پایان مطلب/

ثبت امتیاز
نظرات
در حال حاضر هیچ نظری ثبت نشده است. شما می توانید اولین نفری باشید که نظر می دهید.
ارسال نظر جدید

تصویر امنیتی
کد امنیتی را وارد نمایید:

کلیدواژه
کلیدواژه