به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در این مطالعه جدید محققین سعی داشته اند که هیدروژل هایی را برای بارگیری سلول های بنیادی تولید کنند که در آن ها فیبرهایی مانند میلگردهای موجود در سیمان وجود دارد. با ایجاد چنین ساختارهایی درون هیدروژل ها می تواند سلول های زنده را با استفاده از الگوهای دلخواه رشد داد و جالب این است که این فیبرها در نهایت حل می شوند.

هدف این مطالعه ایجاد روشی جدید، کم هزینه و موثر برای ساخت الگوهای فیبری پلیمری سه بعدی دقیق و تکرار پذیر روی مواد غیر رسانا برای مهندسی بافت با استفاده از پرینترهای سه بعدی hobbyist-grade بوده است. روشی که آن ها استفاده کرده اند شامل ترکیب پرینت سه بعدی و الکتروریسی بوده است.

در حال حاضر، بیشتر بافت های پیچیده پیوندی از قلب و کلیه گرفته تا تاندون از اهدا کننده های زنده و مرده بدست می آیند و محققین همواره به دنبال یافتن راهی برای رشد جایگزین های بافتی معقول با استفاده از روش ها ارزان بوده اند. ترکیب پرینت سه بعدی و الکتروریسی می تواند برای تولید داربست های مورد نیاز برای مهندسی بافت موثر باشد و تولید ترکیب عضلات و تاندون ها، یا تاندون ها و غضروف ها را میسر سازد. ایده کلی این است که اگر  بتوانیم الکتروریسی مولتیپلکس با ژل کلاژن و بیوپرینت داشته باشیم، می توانیم علاوه برای تولید بافت های خاص به تنهایی، سطح مواجه این بافت ها با سایر بافت ها را نیز بسازیم، مانند آن چه در مورد استخوان و غضروف اتفاق می افتد. این ترکیب بافتی می تواند به کمک بیوپرینترهای میکرواکستروژن تولید شود. این پرینتر می تواند الگوهای فیبری خاصی را به صورت سه بعدی در داربست هیدروژلی و به منظور کشت سلول ایجاد کند. زمانی که سلول ها و بافت به اندازه کافی رشد کردند، داربست می تواند حل شود و تنها ساختار بافتی مورد نظر باقی می ماند.

پایان مطلب/