به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در دیابت نوع یک، کلاسترها یا جزایر سلول های پانکراسی بتا بوسیله سیستم ایمنی بدن تخریب می شوند. اما تیمی از محققین دانشگاه کورنل به سرپرستی دکتر مینگلین ما، روش هوشمندانه ای را برای ایمپلنت کردن صدها هزار جزایر سلولی به بیماران ارائه کرده اند. این جزایر با پوشش هیدروژلی نازکی پوشانده شده اند. مهم تر این که سلول های پوشیده شده به نخی پلیمری چسبیده شده اند و می توانند زمانی که کارایی خود را از دست دادند، به سهولت برداشته یا جایگزین شوند.

پیوند سلول های پانکراسی تولید کننده انسولین و مشتق از سلول های بنیادی، می تواند جایگزینی برای انسولین درمانی باشد اما نیازمند مصرف طولانی مدت داروهای سرکوب کننده ایمنی است. یکی از راه های مصون نگه داشتن این سلول ها از دست سلول های ایمنی، استفاده از کپسول های هیدروژلی به عنوان پوششی برای این سلول ها است که چند صد میکرون قطر دارد. دکتر مینگلین ما و همکارانش از دانه های آب روی شبکه تارهای عنکبوت الهام گرفتند. اولین بار آن ها سعی کردند که کپسول های حاوی سلول را از طریق یک نخ به هم مرتبط کنند اما دریافتند که بد نیست اگر لایه هیدروژلی یکدستی را پیرامون نخ ایجاد کنند. این نخ از جنس یک پلیمر نانو منفذدار و آزاد کننده یون های کلسیم است. محققین نام این نخ را TRAFFIC نام نهاده اند که مخفف “Thread-Reinforced Alginate Fiber For Islets encapsulation” است و به معنی "فیبرهای آلژینات تقویت شده نخی برای کپسوله کردن جزایر" است. در این ساختار بندی فاصله ای بین کپسول ها وجود ندارد. استفاده از این جزایر پانکراسی تمایز یافته از سلول های بنیادی و کپسوله شده درون هیدروژل های آلژینات نیازمند جراحی لاپروسکوپی با حداقل تهاجم است و به کمک آن ایمپلنتی با طول شش فوت از نخ پوشیده شده با هیدروژل به درون حفره درون صفاقی بیماران گذاشته می شود. مطالعات جانوری صورت گرفته با استفاده از ایمپلنت جالب، نتایج بسیار امیدوار کننده ای را نشان داده است و محققین امیدوارند در آینده ای نزدیک مطالعات بالینی استفاده از آن ها را به انجام برسانند.

پایان مطلب/