به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، درمان زخم های مزمن و بزرگ به دلیل فقدان ابزار لازم برای تسریع روند بهبود زخم، ناراحتی و درد زیادی را برای بیمار ایجاد می کند. در حال حاضر مراقبت از چنین زخم هایی محدود به برداشتن مکانیکی بافت آسیب دیده، استفاده از پانسمان های مختلف و مقادیر زیاد آنتی بیوتیک برای مهار یا درمان عفونت های زخمی است. با افزایش سن جمعیت، میزان وقوع زخم های مزمن مانند زخم های دیابتی و ... روز به روز در حال افزایش است و به همین دلیل محققین به دنبال یافتن راه کاری برای تسریع فرایند بهبود زخم هستند. در حال حاضر برخی از داروها برای این امر استفاده می شوند که با توجه به ماهیت پروتئینی که دارند معمولا بسیار گران قیمت هستند و معمولا هم نتیجه کاملی را ایجاد نمی کنند. به منظور رفع این محدودیت ها، دکتر میا فیلیپسون و همکارانش در دانشگاه Uppsala کاندیدای دارویی جدیدی را معرفی کرده اند که نسل جدیدی از محصولات پزشکی زیستی است.

تسریع فرایند بهبود زخم زمانی رخ می دهد که تغییراتی در ریز محیط زخم اتفاق بیافتد و به همین دلیل رفتار سلول های ایمنی خاص را نیز تغییر دهد. در همین راستا، محققین سطح شیموکین CXCL12 را برای یک مدت زمان کافی و از طریق انتقال مستقیم و مدام به سطح زخم افزایش دادند. علاوه براین، دسترس پذیری زیستی CXCL12 به طور همزمان با کاهش اندک pH بوسیله اسید لاکتیک تولید شده بوسیله باکتری ها افزایش یافت زیرا این محیط مانع از تخریب آن می شود. شیموکین CXCL12 در بافت های آسیب دیده به صورت اندوژن یا درون زا افزایش می دهد و به همین دلیل سلول های ایمنی بیشتری نیز به این ناحیه فراخوانده می شوند و برای ترمیم زخم تخصص می یابند و کل فرایند را تسریع می کنند. تفاوت واضحی در ترکیب سلول های ایمنی در زخم ها وجود دارد و سلول های ایمنی موجود، سطوح بالای TGFβ را در زمان های اولیه تر تولید می کنند. این درمان موضعی بوده و هیچ گونه اثر سیستمیکی وجود ندارد.

پایان مطلب/