به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، مینیسک ها بالشتک ها غضروفی بین استخوان ران و ساق پا، می تواند طی فعالیت های مختلفی که فرد انجام می دهد و به دنبال فشار یا چرخش روی مفصل زانو دچار آسیب شود. با این حال، ماتریکس خارج سلولی متراکم در بافت های عمقی، تا حد زیادی موجب می شوند که آسیب دیدگی غضروف، تاندون ها و لیگامنت به خودی خود بهبود نیابد. پارگی مینیسک، یکی از آسیب های شایع در بین افراد و بویژه ورزشکاران است و معمولا از جراحی برای درمان آن استفاده می شود اما این جراحی کاملا موثر نیست زیرا طی جراحی تنها بخش پاره شده برداشته می شود و به دلیل این که بافت کمتری باقی می ماند، بدن قادر نیست مانند قبل نسبت به فشار وارده به این بخش جواب دهد.

در این راستا محققین دانشگاه Penn به دنبال راهی بوده اند که بتوانند سلول های پیرامون مینیسک را برای ترمیم خودشان تحریک کنند و منجر به ایجاد رویکردی غیر تهاجمی برای درمان این عارضه شوند. آن ها نشان داده اند که ماتریکس بافت مینیسک شامل پروتئین ها و قندهایی است که فضای بین سلول ها را پر می کند و بافت ها را به یکدیگر متصل می کند. در بافت های متراکم، ماتریکس زیادی وجود دارد که مانع از حرکت سلول های بنیادی به جایگاه آسیب می شوند و در نتیجه فرایند ترمیم شروع نمی شود. با استفاده از مینیسک جانوری به عنوان مدل، دکتر رابرت ماوک و همکارانش ایده یک پلت فرم قابل ایمپلنت کردن برای بهبود آسیب را تست کردند. آن ها از داربست میکروسکوپی استفاده کردند که حاوی فاکتور رشد برای جذب سلول های بنیادی است و همزمان آنزیمی را هم برای سست کردن ماتریکس آزاد می کند. زمانی که این داربست درون مینیسک گاو قرار داده شد، ماتریکس سست شد و اجازه داد که سلول های بنیادی استخوانی به داربست مهاجرت کردند و فرایند ترمیم را آغاز کنند(مینیسک در خارج از بدن جانور). محققین گام بعدی این مطالعه را تست این رویکرد در مدل های جانوری بزرگ تر برای ارزیابی ترمیم مینیسک می دانند.

پایان مطلب/