به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در مطالعه ای که بوسیله محققین دانشگاه ادینبورگ انجام پذیرفته است، آن ها نشان داده اند که داروهای مسکن ممکن است با نشان دار کردن DNA، روی باروری نسل های بعد اثر گذار باشند.  این محققین اثر پاراستامول (استامینوفن) و ایبوبروفن را روی بیضه ها و تخمدان های جنین بررسی کرده و مشاهده کردند که قرار گرفتن این بافت های انسانی در معرض هر کدام از این داروها برای یک هفته در آزمایشگاه، منجر به کاهش سلول های زایایی می شود که به اسپرم و تخمک تبدیل می شوند.

تخمدان هایی که برای یک هفته در معرض استامینوفن قرار گرفتند، در مقایسه با تخمدان های معمولی 40 درصد سلول های تولید کننده تخمک کمتری داشتند. تیمار با ایبوبروفن نیز نتیجه مشابهی داشت. به عقیده کارشناسان، از آن جایی که دختران تمام تخمک هایشان را در زمان جنینی بدست می آورند، هر گونه اثری بر تعداد تخمک های آن ها منجر به یائسگی زودرس آن ها می شود. در مورد بیضه ها نیز، تیمار با این مسکن ها منجر به کاهش 25 درصدی سلول های اسپرماتوگونی تولید کننده اسپرم شد.

این مطالعه نشان داده است که قرار گرفتن در معرض مسکن هایی مانند استامینوفن و ایبوبروفن موجب تغییراتی در ساختار DNAی سلول ها موسوم به نشان های اپی ژنتیکی می شود که می توانند به ارث برسند. به همین دلیل این مطالعه بر این باور است که اثر مسکن ها روی باروری می تواند به نسل های بعد نیز منتقل شود. اثر این مسکن ها روی سلول های زایا می تواند ناشی از عملکرد آن ها روی مولکولی به نام پروستاگلاندین نیز باشد.

این نشان می دهد که طی بارداری داروهایی مانند استامینوفن باید به دقت و با احتیاط بیشتری مصرف شوند. به عقیده این محققین،  حتی در صورت نیاز به مصرف استامینوفن نیز، باید حداقل دوز ممکن آن برای مدت زمان بسیار کوتاه مصرف شود. هم چنین مصرف ایبوبروفن نیز در زمان بارداری ممنوع است.

پایان مطلب/