به گزارش بنیان به نقل از stem-cells-news، مطالعات گذشته نشان داده است که نورون های بینابینی V2 در پلاستیسیتی یا توانایی طناب نخاعی برای بدست آوردن سطح اندکی از خود ترمیمی نقش دارند. اما در مطالعه ای جدید محققین دانشگاه درکسل نشان دادند که امکان تولید این نورون های بینابینی V2 از سلول های بنیادی در آزمایشگاه وجود دارد و می توان آن ها را به جایگاه آسیب طناب نخاعی پیوند کرد و موجب بهبود آن ها شد.

آسیب های نخاعی می توانند طیف وسیعی از مشکلات را برای فرد ایجاد کنند که یکی از مهم ترین آن ها عملکرد تنفسی ضعیف است. در واقع بیماران ضایعه نخاعی نه تنها نیاز به استفاده از دستگاه های مکانیکی برای تنفس دارند، بلکه آن ها مستعد عفونت های ریوی و تنفسی نیز هستند. در این میان درک نحوه خود ترمیمی بافت های بدن(حتی به میزان اندک) می تواند شرایط را برای یافتن درمان های جدید برای این بیماران مناسب سازد. در این میان نورون های بینابینی V2 به دلیل این که سیگنال های بین نورون های حسی و حرکتی را رله می کنند، می توانند کاندیدای جذابی برای طراحی درمان برای مشکلات تنفسی بیماران باشند. با این حال به دلیل تنوع بالای این سلول ها، معلوم نیست که کدام نوع از این نورون های بنیابینی می توانند بعد از پیوند به محل ضایعه نخاعی زنده مانده و به عملکرد بپردازند. در این بیان دکتر لاین و همکارانش در دانشگاه درکسل نشان دادند که نورون های بینابینی V2a  این پتانسیل را دارند که بعد از پیوند زنده مانده و به منظور انجام ترمیم، در جهت خاصی رشد کنند. لاین و همکارانش نشان دادند که نورون های بینابینی V2a ، بعد از پیوند با مدار phrenic طناب نخاعی یکپارچه شده و دیافراگم را کنترل می کنند و به نوعی می تواند عملکرد تنفسی را نیز بهبود ببخشند.

در بخشی از مطالعه، محققین سلول های بنیادی جنینی را به نورون های بینابینی V2a  تمایز داده و آن ها را با سلول های پیش ساز عصبی مشتق از طناب نخاعی جوندگان ترکیب کردند. زمانی که آن ها ترکیب شدند، نورون های بینابینی V2a   به 30 جانور که دچار آسیب نخاعی گردنی متوسط تا شدید بودند پیوند شدند. یک ماه بعد از پیوند، سلول های اهدایی زنده مانده و در همه 30 جانور به نورون های بالغ پیوند شند. ثبت فعالیت عضلات دیافراگم نشان داد که عملکرد تنفسی به طور قابل توجهی در جانورانی که مورد پیوند نورون های بینابینی V2a   قرار گرفته بودند در مقایسه با گروه کنترل بهبود یافته است. گام بعدی این مطالعه تعیین بهترین دوز پیوندی برای رشد و ارتباط برقرار کردن نورون های بینابینی V2a   با طناب نخاعی آسیب دیده خواهد بود.

پایان مطلب/