به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، در مطالعه ای جدید، محققین دانشگاه تسوکوبا و انستیتو ملی علوم صنعتی پیشرفته ژاپن نشان داده اند که تغییرات در قندهای پیچیده موسوم به گلیکان ها که سطح سلول های بنیادی اپی درمی را می پوشانند به عنوان یک مارکر زیستی بالقوه برای پیری عمل می کند.

پوست بزرگ ترین اندام بدن و سدی بزرگ در برابر عفونت و از دست رفتن مایعات است. پیری ویژگی های دفاعی پوست و فرایند بهبودی زخم را مختل می کند و این در حالی است که موجب افزایش ریزش مو و خطر سرطان می شود. یک فرایند کلیدی دخیل در عملکرد اپی درم در سلامتی و بیماری، گلیکوزیلاسیون سلولی است که برهمکنش های سلول-سلول و چسبندگی های سلول-ماتریکس را وساطت می کند. گلیکوزیلاسیون شامل چسبیدن گلیکان ها به پروتئین ها است و پروفایل همه این گلیکان ها روی سلول را مجموعا گلیکوم(glycome) می نامند که عملکرد سلول را منعکس می کنند و به عنوان شاخصی برای پیری سلول عمل می کنند.

در این پژوهش، محققین ابتدا سلول های بنیادی اپی درمی را از پوست موش های آزمایشگاهی پیر و جوان جداسازی کردند که شامل سلول های فولیکول مو و سلول های اپی درمی بین فولیکولی بود. این سلول ها متحمل ارزیابی پروفایل کردن گلیکان با استفاده از پلت فرم میکرواری لکتین شدند. نتایج به وضوح نشان داد که N-گلیکان های نوع مانوز زیادی که روی این سلول های بنیادی اپی درمی وجود دارد، در سلول های بنیادی اپی درمی پیر با N-گلیکان های نوع پیچیده سیالیله شده جایگزین می شوند. آنالیزهای بیان ژنی نیز نشان دهنده افزایش بیان مانوزیدازهای مرتبط با گلیکوزیلاسیون و دو ژن سیالیل ترانسفراز بود که نشان دهنده این است که این تغییر گلیکوم ممکن است بوسیله بیان گلیکوزیل ترانسفرازها و گلیکوزیدازها وساطت شود. در ادامه مشخص شد که این تغییر قند منجر به تغییراتی در توانایی تکثیری سلول های بنیادی اپی درمی در حال پیر شدن می شود.

این مطالعه به خوبی نقش موثر تغییرات سلول های بنیادی در پیری پوست را نشان می دهد و تغییرات قندی را یکی از دلایل اصلی پیری پوست می دانند.

پایان مطلب/