به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، دانشمندان پس از اینکه درمان نخاعی با سلول‌های بنیادی مهندسی شده آزمایشگاهی میزان موفقیت بالایی را در موش‌ها نشان داد، امیدوارند کسانی که از فلجی رنج می‌برند، بتوانند دوباره راه بروند.
فلج ناشی از آسیب ستون فقرات تأثیر جدی بر طول عمر دارد. آسیب نخاعی و انحطاط می‌تواند منجر به نارسایی کلیوی، ذات الریه، آمبولی ریه، بیماری قلبی یا سپتی سمی، و همچنین ترومای بعدی، خودکشی و مرگ های مرتبط با الکل شود که یکی از دلایل اصلی مرگ و میر در بیماران محسوب می‌شود. اخیرا مطالعه‌ای که در ژورنال Advanced Science منتشر شده نشان می‌دهد که، نتایج موفقیت آمیزی در موش‌های مبتلا به فلج حاد داشت. به صورتی که موش های فلج دوباره توانستند راه بروند.
این ضایعات علاوه بر صدمات وارده به ستون فقرات، پیامدهای طولانی‌تری نیز دارد. سیستم عصبی و نخاع هر دو تحت تأثیر فرآیند پیری قرار می‌گیرند، سلول‌های عصبی را از دست می‌دهند و آتروفی را تجربه می‌کنند. این فروپاشی اعصاب اثر ضربه‌ای دارد، بر حواس تأثیر می‌گذارد و باعث کاهش یا از بین رفتن رفلکس‌ها یا حس می‌شود که می‌تواند منجر به اختلال حرکتی شود. تحقیقات نشان می‌دهد که ماده خاکستری ستون فقرات هر چه سن بالاتر می‌رود احتمال پارگی بیشتری دارد و با افزایش سن شکننده‌تر می‌شود. اگر بتوان این کاهش را با درمان معکوس کرد، از ضعف، عدم تحرک و از دست دادن حرکتی محافظت خواهد کرد.
محققان اخیرا بافت‌های نخاع انسان را به صورت سه بعدی مهندسی کردند و آن‌ها را در مدل‌های آزمایشگاهی با فلج مزمن طولانی‌مدت و فلج حاد کاشتند که نرخ موفقیت بالایی در بازیابی توانایی‌های راه رفتن نشان می‌دهد. اکنون، این تیم تحقیقاتی در حال آماده شدن برای مرحله بعدی مطالعه آزمایشات بالینی در بیماران انسانی است. امید این است که ظرف چند سال آینده، بافت های مهندسی شده در افراد فلج کاشته شود و آنها را قادر می‌سازد یک بار دیگر بایستند و راه بروند.
محققان از سلول های استرومایی برای ایجاد سلول های بنیادی پرتوان القایی (iPSc) استفاده کردند. پرتوانی به معنای داشتن توانایی تمایز به هر نوع سلولی در بدن است که در زمان نیاز به بازسازی یک شبکه عصبی عملکردی کلیدی است. اما ماتریکس خارج سلولی از بین نرفت. در عوض، محققان از آن برای تولید یک هیدروژل شخصی‌سازی شده استفاده کردند که پس از کاشت، پاسخ ایمنی یا رد را ایجاد نمی‌کند و آن را برای این هدف ایده‌آل می‌کند. این تیم سپس سلول های بنیادی را در هیدروژل ایمن محصور کردند و در فرآیندی که رشد جنینی نخاع را تقلید می‌کند، سلول‌های بنیادی را به ایمپلنت‌های سه بعدی از شبکه های عصبی حاوی نورون‌های حرکتی تبدیل کردند.
ایمپلنت‌های نخاع انسان سپس در دو گروه مختلف از مدل‌های آزمایشگاهی کاشته شدند: آنهایی که اخیراً فلج شده بودند (مدل حاد) و کسانی که برای مدت طولانی فلج شده بودند (مدل مزمن). مدل مزمن از نظر انسانی معادل یک سال فلج است. پس از کاشت، 100٪ از مدل‌های آزمایشگاهی مبتلا به فلج حاد و 80٪ از افراد مبتلا به فلج مزمن توانایی راه رفتن خود را بازیافتند.
محققان کشف کردند که حیوانات تحت یک فرآیند توانبخشی سریع قرار گرفتند که در پایان آن می‌توانستند کاملاً خوب راه بروند، و آنها ادعا کردند که این اولین نمونه در جهان است که در آن بافت‌های انسانی مهندسی شده کاشته می‌شود. بهبودی را در یک مدل حیوانی برای فلج مزمن طولانی مدت ایجاد کرده اند. انتظار می‌رود که این روش بتواند به درمان قطعی فلجی در انسان منجر شود. 
پایان مطلب/
منابع: 
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5867489/
https://www.tau.ac.il/news/artificial-spine
https://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/advs.20210
5694