به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، محققان دانشگاه هاروارد، مطالعه‌ای را در مورد مکانیسم‌های دفاعی که توسط برخی سلول‌های تومور برای شکست دادن سیستم ایمنی و ایمونوتراپی استفاده می‌شود، انجام دادند. مطالعه جاری در مجله Cell منتشر شد. داده های حاضر نتایجی را گزارش می‌کند که به استفاده از فناوری پیشگام PADMEseq به دست آمد. 
PADMEseq  (مبدل عکس مناطق برای تعیین میکرو محیط‌ها) تکنیکی است که در ترکیب با موش‌های (Just eGFP Death Inducer) JEDI استفاده می‌شود که در آزمایشگاه انستیتو سرطان Dana-Farber صورت گرفت. با ترکیب PADME وJEDI، مناطقی با سلول‌هایی که سیستم ایمنی قادر به کشتن آن‌ها نیست را می‌توان در زیر میکروسکوپ برای مقایسه با سایر مناطق تومور علامت گذاری کرد.
محققین حاضر جمعیتی از سلول‌ها را در تومورها شناسایی کرده اند که قادر به مقاومت در برابر ایمونوتراپی هستند و علیرغم اینکه در ابتدا "خفته" به نظر می‌رسند، می‌توانند تومور جدیدی تولید کنند. به لطف تکنیک حاضر، اکنون می‌توان این سلول‌های مقاوم در کنار هم قرار داد.  محلی که عملاً برای سلول‌های سیستم ایمنی که قرار است آن‌ها را از بین ببرند غیرقابل نفوذ است، و در واقع تعداد کمی از سلول‌های سیستم ایمنی که موفق به ورود به آن می‌شوند باز هم ناکارآمد هستند و حتی به نفع تومور عمل می‌کنند. بررسی سلول‌هایی که سیستم ایمنی سعی می‌کند آن‌ها را بکشد، اما قادر به کشتن آن‌ها نیست، بسیار پیچیده است، زیرا باید دانست که لنفوسیت‌ها به دنبال کدام هدف هستند و بررسی شود که سلول‌های تومور زنده مانده هنوز آن را دارند یا نه. در این مطالعه برای اولین بار این مشکل حل شد به این صورت که لنفوسیت‌ها را برای تشخیص با پروتئین فلورسنت سبز رنگ اصلاح کردند. 
هنگامی که این میکرو تومور مقاوم به درمان شناسایی شدند، گام بعدی برای تیم تحقیقاتی بررسی سلول‌هایی بود که در آن‌ها وجود دارد و وضعیت آن‌ها بود (سلول‌های سیستم ایمنی می‌توانند برای تومور یا علیه تومور عمل کنند). فناوری PADMEseq برای این منظور توسعه یافته است.
با موشی که سلول‌های آن می‌توانند از سبز فلورسنت به قرمز تغییر کنند، می‌توان از یک میکروسکوپ برای علامت‌گذاری مناطقی که سیستم ایمنی قادر به کشتن آن‌ها نیست استفاده کرد و آن‌ها را با سایر مناطق تومور مقایسه کرد. به این ترتیب، ناحیه‌های مقاوم با تراکم کمتر سلول‌های سیستم ایمنی مشخص می‌شوند و سلول‌هایی که وارد آن‌ها می‌شوند دارای ویژگی‌های طرفدار تومور هستند و در نتیجه از سیستم ایمنی جلوگیری می‌کنند. این یافته‌ها می‌تواند به پزشکان کمک کند تا بهتر انتخاب کنند که کدام بیماران به ایمونوتراپی بهتر پاسخ می‌دهند و بهبود درمان‌های فعلی را تسهیل کنند. درک همسایه‌های این سلول‌ها کمک می‌کند تا به این درک برسیم که چرا درمان شکست می‌خورد و راه‌های جدیدی را برای مطالعه چگونگی معکوس کردن وضعیت باز می‌کند.
مقاله حاضر آن دسته از سلول‌های سرطانی را مطالعه کرد که می‌توانند در برابر حمله سیستم ایمنی مقاومت کنند تا ببینند چه شکلی هستند و چگونه رفتار می‌کنند. این اولین گام برای درک این است که چرا ایمونوتراپی ممکن است در برخی از بیماران شکست بخورد است، و این امکان را می‌دهد تا جایگزین‌های آینده را در نظر بگیریم که بتواند آن را بهبود بخشد.
پایان مطلب/
لینک منبع: 
https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/35447074/