به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، مطالعه جدیدی که در Stem Cell Reports منتشر شده است، بر چالش‌ها مرتبط با درمان نابینایی با سلول‌های بنیادی غلبه کرده و پیشرفت قابل توجهی را به سمت درمان مبتنی بر سلول نشان می‌دهد. این کار، توسط تیمی در دانشکده دامپزشکی دانشگاه پنسیلوانیا، با همکاری محققان دانشگاه ویسکانسین-مدیسون، بیمارستان کودکان فیلادلفیا، و موسسه ملی سلامت چشم (NEI)  انجام شد. ترکیبی از داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی سلول‌ها را قادر می‌سازد تا ماه‌ها در شبکیه چشم گیرندگان زنده بمانند، جایی که آن‌ها شروع به ایجاد ارتباط با سلول‌های موجود شبکیه کردند.
سلول‌های گیرنده نوری که از سلول‌های میله‌ای و سلول‌های مخروطی تشکیل شده‌اند، لایه‌ای از شبکیه بیرونی را تشکیل می‌دهند که برای شروع فرآیند بینایی حیاتی است و به موجب آن انرژی نور به یک سیگنال الکتریکی تبدیل می‌شود. این سلول‌ها برای عملکرد صحیح، باید با سلول‌های شبکیه داخلی ارتباط یا سیناپس ایجاد کنند تا اطلاعات بینایی را منتقل کنند. بنابراین، هدف از این سلول درمانی، بازسازی این لایه و قادر ساختن آن به ادغام با انواع سلول‌های دیگر شبکیه به منظور انتقال سیگنال‌ها از یک لایه به لایه دیگر است.
در کار فعلی، این تیم از پیش سازهای مشتق شده از سلول‌های بنیادی، سلول‌های گیرنده نوری انسانی که در آزمایشگاه توسعه یافته اند، استفاده کردند تا به عنوان پایه سلول درمانی عمل کنند. همچنین یک روش جراحی جدید برای تزریق سلول‌ها، که با نشانگرهای فلورسنت نشان‌گذاری شده بودند، به شبکیه چشم هفت سگ با دید طبیعی و سه سگ با نوعی انحطاط ارثی شبکیه تزریق، و سپس از انواع غیر از سگ‌ها استفاده کردند. 
محققین معتقد بودند که استفاده از یک مدل حیوانی بزرگ که تحت یک شکل طبیعی از انحطاط شبکیه قرار می‌گیرد و چشمی به اندازه انسان دارد، برای بهینه‌سازی یک روش جراحی ایمن و کارآمد برای تحویل دوزهایی از سلول‌هایی که می‌توان در بیماران استفاده کرد، مفید بوده است. همچنین مشاهده کردند که جذب سلولی در حیوانات مبتلا به انحطاط شبکیه در مقایسه با آن‌هایی که شبکیه طبیعی داشتند به طور قابل توجهی بهتر بود.
آنچه که نشان داده شد این بود که اگر سلول‌ها را به یک شبکیه طبیعی که سلول‌های گیرنده نوری خاص خود را دارد تزریق کنید، شبکیه تقریباً دست نخورده است و به عنوان یک مانع فیزیکی عمل می‌کند، بنابراین سلول‌های معرفی شده با نورون‌های مرتبه دوم ارتباط برقرار نمی‌کنند. اما در سه سگی که در مرحله پیشرفته انحطاط شبکیه بودند، سد شبکیه نفوذپذیرتر بود. در آن محیط، سلول‌ها توانایی بهتری برای شروع حرکت به سمت لایه درست شبکیه داشتند.
از آنجایی که سلول‌های انسانی پیوند شده می‌توانند توسط سیستم ایمنی سگ‌ها به عنوان موجودات خارجی تفسیر شوند، محققان کاری را انجام دادند که در سایر روش‌های پیوند بافت انجام می‌شد: آن‌ها به سگ‌ها داروهای سرکوب‌کننده ایمنی دادند. این سه دارو قبلاً در زمان مطالعه، آزمایش شده بود. 
پایان مطلب/