به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، روند رو به رشد ابتلا به سرطان لوزالمعده نگران کننده است. ابتلا آدنوکارسینوم مجرای پانکراس (PDAC)، در حال رشد است و پیش‌بینی می‌شود تا سال 2030 دومین عامل مرگ و میر ناشی از سرطان باشد. همچنان جراحی موثرترین روش درمان است، اما برای 70 تا 80 درصد بیماران، جراحی گزینه مناسبی نیست. اکنون درک سرطان لوزالمعده در سطح سلولی و درون سلولی برای توسعه درمان‌هایی که می‌توانند زمان بیشتری را برای بیماران بخرند ضروری است.
یکی از راه‌های افزایش بقا، بهینه‌سازی استراتژی درمان و تغییر سریع استراتژی‌ها در صورت عدم مؤثر بودن درمان است. درمان ممکن است شامل ترکیبی از پرتودرمانی و شیمی درمانی باشد. در حال حاضر، ارزیابی اینکه چگونه بیماران PDAC به این درمان پاسخ می‌دهند، معمولاً به تصویربرداری و اندازه‌گیری سطوح سرمی نشانگرهای زیستی سرطان در خون بستگی دارد. با این حال، هر دو این روش‌ها دارای معایبی هستند. تصویربرداری (CT، MRI) نمی‌تواند تومورهای کوچک را تشخیص دهد یا تومورهای خوش‌خیم را از بدخیم متمایز کند، در حالی که ثابت‌ترین نشانگر PDAC در 20-5 درصد از بیماران PDAC وجود ندارد و می‌تواند نتایج غیرقابل اعتمادی بدهد.
مطالعه‌ای که در ژورنال Champalimaud منتشر شد، یک تغییر بالقوه  در نحوه ارزیابی پاسخ درمانی در بیماران PDAC ارائه می‌دهد. وزیکول های خارج سلولی (EVs) کیسه‌های کوچکی هستند که توسط سلول‌ها آزاد می‌شوند. برای مدت طولانی، آن‌ها را به عنوان کیسه‌های زباله پر از مواد زائد که سلول‌ها می‌خواستند بیرون بریزند، در نظر می‌گرفتند. اما اکنون مشخص شده است که آن‌ها پیام‌هایی را نیز بین سلول‌ها منتقل می‌کنند.
با توجه به اینکه گیاهان و باکتری‌ها نیز این وزیکول‌های کوچک را آزاد می‌کنند، EVs ممکن است یکی از قوی ترین اشکال ارتباطی در موجودات زنده باشد. آن‌ها تقریباً توسط تمام سلول‌ها، از جمله سلول‌های سرطانی تولید می‌شوند. در واقع، مطالعات نشان می‌دهد که EV های ترشح شده توسط سلول‌های بدخیم و غیر بدخیم می‌توانند به طور قابل توجهی در پیشرفت تومور کمک کنند. این وزیکول‌ها می‌توانند حامل ایمنوگلوبولین باشند. با استفاده از روش خاصی که توسط محققین برای اندازه‌گیری سریع جمعیت EV در نمونه‌های کوچک خون ایجاد شد، دریافتند که EVهای IgG مثبت در طول پیشرفت بیماری افزایش می‌یابند و در پاسخ به درمان کاهش می‌یابند. در نتیجه، این EVها نشانگر زیستی جدیدی را نشان می‌دهند که مجموعه ابزارهای موجود برای ارزیابی وضعیت تومور را گسترش می‌دهد، به‌ویژه برای بسیاری از بیمارانی که نشانگر زیستی استاندارد فعلی را بیان نمی‌کنند و برای آن‌ها تصویربرداری تنها نشانگر پاسخ درمانی است. محققان دریافتند که IgG از طریق یک آنتی ژن سرطانی شناخته شده به EVs در بیماران PDAC متصل می‌شود. آن‌ها گمان می‌کنند که EV های بیان کننده این آنتی‌ژن توسط خود سرطان آزاد می‌شوند، به طوری که IgG ها به جای هدف مورد نظرشان: سلول‌های تومور، به EVs متصل می‌شوند. به این ترتیب، تومور می‌تواند از سیستم ایمنی فرار کند.
اگر سرطان‌های بسیار تهاجمی مانند PDAC از EV برای خلع سلاح سیستم ایمنی استفاده کنند، می‌توانیم درمان‌های جدیدی را برای هدف قرار دادن EVهای مشتق از تومور توسعه دهیم و این موارد ساخته شوند.
پایان مطلب/