به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، تیمی از دانشمندان دانشگاه ییل مکانیسم نادیده گرفته شده‌ای را کشف کرده‌اند که ممکن است در پس علائم بیماری آلزایمر باشد. این تیم انگشت اتهام را به سوی تورم‌های کوچکی روی آکسون‌ها، در نزدیکی پلاک‌هایی که در مغز ایجاد می‌شوند، نشانه بردند و پروتئینی را شناسایی کردند که می‌تواند یک نشانگر زیستی برای تشخیص زودهنگام بیماری و همچنین هدفی برای درمان‌های آینده باشد. برای دهه‌ها، فرضیه غالب برای آن‌که چه چیز باعث بیماری آلزایمر می‌شود، حول پلاک‌های آمیلوئید (توده‌های درهم تنیده پروتئینی به نام آمیلوئید بتا) می‌چرخیده است. این پلاک‌ها به طور مداوم در مغز بیماران مبتلا به زوال عقل از زمانی‌که بیماری آلزایمر برای اولین بار در طول یک قرن پیش مورد مطالعه قرار گرفت، مشاهده شده بود. در ادامه دانشمندان بیشتر تحقیقات خود را بر روی کاهش و پاک سازی این پلاک‌ها متمرکز کردند، اما متاسفانه یک سری از داروها همواره در آزمایش‌های بالینی شکست خورده‌اند. در حالی‌که این پلاک‌ها به‌طور واضحی با بیماری مرتبط هستند، به نظر می‌رسد‌ که آن‌ها خیلی دیر برداشته می‌شوند، در نتیجه آسیبی که ایجاد کرده‌اند با تاخیر برطرف خواهد شد.

توده‌های کروی شکل

 در مطالعه جدید، محققان دانشگاه ییل توجه خود را به یک ویژگی متفاوت معطوف کردند، تورم‌های کوچک و کروی شکلی که معمولا با آلزایمر ظاهر می‌شوند. این توده‌ها در نزدیکی پلاک‌های آمیلوئید، در امتداد آکسون‌ها شکل گرفته‌اند که به آن‌ها اجازه می‌دهد پیام‌هایی را به نورون‌های دیگر بفرستند. این تیم می‌گوید به طرز عجیبی، هر نقش بالقوه‌ای که این تورم‌ها ممکن است در آسیب شناسی بیماری ایفا کنند، قبلا به طور دقیق مورد مطالعه قرار نگرفته بود. محققان دریافتند که این تورم‌ها می‌توانند انتقال پیام‌های الکتریکی در طول آکسون‌ها را کاهش دهند. هرچه این تورم‌ها بزرگ تر شوند، اختلال در پیام‌ها بیشتر می‌شود که ممکن است به انحطاط عصبی دیده شده در زوال عقل کمک کند. دکتر جیمی گروتزندلر، نویسنده ارشد این مطالعه گفت:" ما یک نشانه بالقوه در بروز آلزایمر را شناسایی کرده‌ایم که پیامدهای عملکردی مهمی بر مدار‌های مغزی دارد و هر یک از این توده‌های کروی شکل این پتانسیل را دارد که فعالیت صدها آکسون عصبی و هزاران نورون به هم پیوسته را مختل کند." این تیم همچنین علت اصلی ایجاد توده‌های کروی شکل را شناسایی کرد.

لیزوزوم‌ها

لیزوزوم‌ها، کیسه‌های کوچک بسیار اسیدی هستند و حاوی آنزیم‌هایی‌اند که به عنوان سیستم بازیافت سلولی عمل می‌کنند،. اما در بیماران مبتلا به آلزایمر، سطوح بالایی از پروتئینی به نام PLD3 باعث می‌شود که لیزوزوم‌ها درون آکسون‌ها به هم بچسبند. این امر در نهایت باعث تورم می‌شود. PLD3 ، بخش مهمی از غشای این اندامک‌های اسیدی را تولید می‌کند و این عملکرد در صورت وقوع جهش از بین می‌رود. پژوهشگران در آزمایش‌های خود، از ژن درمانی برای پاک سازی PLD3 در نورون‌های مدل‌های موشی مبتلا به آلزایمر استفاده کردند، و به طور واضحی تورم اطرف آکسون‌ها به صورت چشمگیری کاهش یافت، که به نوبه خود هدایت الکتریکی آن‌ها و همچنین عملکرد نورون‌ها در آن ناحیه مغز را بهبود بخشید. پژوهشگران می‌گویند این می‌تواند نشان دهد که PLD3 می‌تواند به یک نشانگر زیستی بیماری آلزایمر تبدیل شود و امکان تشخیص زودتر آن و هدف جدیدی برای درمان‌های بالقوه را فراهم کند. گروتزندلر گفت: "ممکن است بتوان این شکست انتقال پیام‌های الکتریکی در آکسون‌ها را با هدف قرار دادن PLD3 یا مولکول‌های دیگری که لیزوزوم‌ها را تنظیم می‌کنند، مستقل از حضور پلاک‌ها، از بین برد. البته، چند نکته مهم وجود دارد. این تحقیق تاکنون تنها در موش‌ها انجام شده است، بنابراین هر کاربرد انسانی هنوز راه درازی در پیش دارد. علاوه بر این، به نظر می‌رسد مطالعات متناقضی در مورد نقش PLD3 در آلزایمر وجود دارد که نشان می‌دهد این پروتئین بسیار پیچیده است و ممکن است به اندازه مسدود کردن یک پروتئین ساده نباشد."

پایان مطلب./