به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، حباب‌های غشایی با اندازه نانو که به عنوان وزیکول‌های خارج سلولی شناخته می‌شوند، سیستم ایمنی موش‌ها را فعال می‌کنند و به نظر می‌رسد که تومورهای آن‌ها را به نوعی داروی ایمونوتراپی به نام بازدارنده نقطه بازرسی حساس می‌کنند. این بر اساس یک مطالعه جدید منتشر شده در Cancer Immunology Research توسط محققان موسسه Karolinska در سوئد است. درمان انواع مختلف سرطان به لطف نوعی دارو به نام بازدارنده نقطه چک در سال‌های اخیر به طور قابل توجهی بهبود یافته است که به سلول‌های T سیستم ایمنی کمک می‌کند تا به سلول‌های سرطانی حمله کنند. با این حال، حتی اگر برخی از بیماران به درمان بسیار خوب پاسخ دهند، بخش بزرگی از آنها فقط بهبود موقتی را مشاهده می‌کنند.

درمان جدید سرطان

محققان موسسه Karolinska نشان دادند که شکلی از نانوذرات گرد به نام اگزوزوم یا وزیکول‌های خارج سلولی مسیر امیدوارکننده‌ای برای دنبال کردن هستند. این نتایج از توسعه بیشتر وزیکول‌های خارج سلولی به عنوان یک درمان سرطان جدید پشتیبانی می‌کند. گاهی اوقات از وزیکول‌های خارج سلولی به عنوان پیام‌رسان بدن یاد می‌شود. آنها حباب‌هایی در مقیاس نانو هستند که سلول‌ها می‌توانند برای تبادل اطلاعات به یکدیگر بفرستند. به عنوان مثال، وزیکول‌های سلول‌های تومور می‌توانند سیستم ایمنی را خاموش کنند تا سرطان گسترش یابد، در حالی که وزیکول‌های سلول‌های ایمنی می‌توانند پاسخ ایمنی را فعال کنند. در مطالعات قبلی، محققان KI نشان داده‌اند که نوع خاصی از وزیکول خارج سلولی از سلول‌های ایمنی می‌تواند سلول‌های T ایمنی را فعال کرده و رشد تومور را در موش کاهش دهد. در مطالعه حاضر، آنها نحوه عملکرد این وزیکول‌ها را در مدل موش سرطان پوست که به درمان با مهارکننده‌های ایست بازرسی مقاوم است، بررسی کردند. وزیکول‌های خارج سلولی مورد استفاده در این مطالعه از سلول‌های ایمنی خود موش‌ها (سلول های دندریتیک) جدا شد. و در این مورد، یک پروتئین مخصوص سرطان به نام اووالبومین و یک مولکول به نام آلفا-گالاکتوزیل سرامید اضافه شد که هر دو سلول‌های T و سلول‌های کشنده طبیعی را تحریک می‌کنند. هنگامی که این وزیکول‌ها به صورت درمانی برای درمان تومورها یا به طور پیشگیرانه قبل از شروع رشد تومورها به موش‌ها تزریق شدند، آنها سیستم ایمنی خود را فعال کردند تا یک پاسخ سلول T قوی به پروتئین سرطانی ایجاد کنند. هنگامی که حیوانات درمان ترکیبی وزیکول-نقطه بازرسی را در مقایسه با وزیکول‌ها به تنهایی دریافت کردند، محققان هیچ تأثیری بر بقای خود مشاهده نکردند و معتقدند که مدت زمان آزمایش احتمالاً برای سیستم ایمنی فعال شده برای تأثیرگذاری بر تومورها بسیار کوتاه بود. هنگامی‌که درمان‌ها به صورت پیشگیرانه به موش‌ها داده شد، که مدت اثر طولانی‌تری را نشان می‌دهد، موش‌هایی که درمان ترکیبی را دریافت کردند، بقای بیشتری نسبت به موش‌هایی که فقط وزیکول دریافت کردند، نشان دادند.

آزمایش بر روی بیماران انسانی

محققان دیگری در سال 2005 سعی کردند تا وزیکول‌های خارج سلولی از سلول‌های ایمنی را به عنوان یک درمان سرطان به بیماران انسانی دهند. پروفسور گابریلسون معتقد است که این به این دلیل است که آزمایش‌ها خیلی زود انجام شده‌اند، قبل از اینکه دانشمندان بدانند که وزیکول‌ها باید حاوی چه مولکول‌هایی باشند تا مؤثر باشند، چیزی که تیم او تلاش زیادی را برای آن انجام داده است. آنها همچنین در تلاش برای ساده‌سازی ساخت وزیکول‌های خارج سلولی هستند.

پایان مطلب./