به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، بیماران مبتلا به ملانوم پرخطر که داروی ایمونوتراپی پمبرولیزوماب را هم قبل و هم بعد از عمل جراحی برای برداشتن بافت سرطانی دریافت کرده‌اند، نسبت به بیماران مشابهی که این دارو را فقط پس از جراحی دریافت کرده‌اند، به‌طور قابل‌توجهی کمتر در معرض خطر عود سرطان بودند. این نتایج که امروز در مجله پزشکی نیوانگلند منتشر شد، از یک مطالعه تحقیقاتی به رهبری شبکه تحقیقات سرطان SWOG است.

این مطالعه که با نام S1801 شناخته می‌شود، توسط ساپنا پاتل، M.D.، رئیس کمیته ملانوما SWOG و استادیار سرطان شناسی پزشکی ملانوما در مرکز سرطان MD اندرسون دانشگاه تگزاس، هدایت شد. مطالعه S1801 نشان داد که درمان ملانوم قابل برداشت قبل از عمل جراحی می‌تواند نتایج بهتری ایجاد کند. در این مورد،  از پمبرولیزوماب مهارکننده ایست بازرسی ایمنی استفاده شد. این درمان متکی بر حضور سلول‌های T از قبل موجود است که در تماس با سلول‌های سرطانی در بدن هستند تا پاسخ ایمنی ایجاد کنند و این موضوع شفاف شد که شروع درمان قبل از ملانوم است. مکانیسم عمل مهارکننده‌های ایست بازرسی ایمنی مانند پمبرولیزوماب اغلب به عنوان "ترمز کردن" پاسخ سیستم ایمنی به سلول‌های تومور توصیف می‌شود. محققان S1801 این فرضیه را مطرح کردند که اگر پمبرولیزوماب در حالی که تومور ملانوما هنوز در بدن بود، در مقابل پس از برداشتن تومور، زمانی که سیستم ایمنی در درجه اول پاسخ می‌دهد، تجویز شود، پاسخ ایمنی ضد‌توموری بزرگ‌تر و حافظه ایمنی طولانی‌تری وجود خواهد داشت. برای آزمایش این فرضیه، محققین 345 شرکت‌کننده را در مرحله IIIB تا مرحله IV ملانوم ثبت‌نام کردند که قابل عمل تلقی می‌شد. شرکت‌کنندگان 18 تا 90 ساله به‌طور تصادفی انتخاب شدند تا یا به‌طور تصادفی عمل جراحی را دریافت کنند و سپس 200 میلی‌گرم پمبرولیزوماب هر سه هفته یک‌بار (فقط کمکی) برای مجموع 18 دوز، یا 200 میلی‌گرم پمبرولیزوماب هر سه هفته برای سه دوز منتهی به عمل جراحی دریافت کنند.

مطالعات نشان داد، بیمارانی که رژیم نئوادجوانت دریافت می‌کنند با میانگین پیگیری 14.7 ماهه، بقای بدون رویداد در بازوی درمان کمکی نئوادجوانت به طور قابل توجهی طولانی‌تر بود( با نسبت خطر 0.58). سرپرست تیم تحقاتی افزود: مطالعه ما به بهبود قابل توجهی در بقای بدون رویداد در رژیم نئوادجوانت در مقایسه با رژیم کمکی اشاره می‌کند. نکته مهم، تعداد مشابهی از بیماران در هر دو بازو، قبل از شروع پمبرولیزوماب کمکی، رویدادهایی را تجربه کردند، اما میزان حوادث پس از شروع درمان کمکی در بازوی کمکی بیشتر (بدتر) بود. محققان دریافتند که مزایای درمان نئوادجوانت در طیف وسیعی از عوامل از جمله سن بیمار، جنس، وضعیت عملکرد و مرحله بیماری ثابت است. آنها همچنین دریافتند که میزان عوارض جانبی (عوارض جانبی) در هر دو بازوی مطالعه مشابه بود و پمبرولیزوماب نئوادجوانت منجر به افزایش عوارض جانبی مربوط به جراحی نشد. به گفته سرپرست این تیم تحقیقاتی، بر اساس یافته‌های S1801، بیماران مبتلا به ملانوم پرخطر باید قبل از جراحی، ایمونوتراپی را برای ایجاد پاسخ ایمنی در حالی که بخش عمده‌ای از ملانوم و سلول‌های T ضد تومور دست نخورده هستند، شروع کنند.

مطالعات آینده می‌تواند استراتژی‌های کاهش تشدید را برای جراحی و درمان کمکی و همچنین رویکردهایی برای بیمارانی که ملانوم آنها به درمان نئوادجوانت پاسخ نمی‌دهد، بررسی کند.

پایان مطلب./