به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، پوکی استخوان یک بیماری است که با اختلال در ریزمعماری استخوان و کاهش تراکم معدنی استخوان (BMD) مشخص می‌شود که منجر به شکنندگی استخوان و افزایش خطر شکستگی می‌شود. در جوامع غربی، از هر سه زن، یک زن و از هر پنج مرد، یک نفر در طول عمر باقیمانده خود از سن 50 سالگی دچار شکستگی ناشی از پوکی استخوان می‌شود. شکستگی‌های شکننده، به ویژه ستون فقرات و لگن، معمولاً باعث افزایش عوارض و مرگ و میر می‌شوند. در پنج کشور بزرگ اروپایی و سوئد، شکستگی‌های شکننده علت 2.6 میلیون سال زندگی تعدیل‌شده با ناتوانی در سال 2016 بود و هزینه‌های مربوط به شکستگی از 29.6 میلیارد یورو در سال 2010 به 37.5 میلیارد یورو در سال 2017 و اتحادیه اروپا افزایش یافت. ایالات متحده آمریکا، تنها نسبت کمی از زنان واجد شرایط برای درمان دارویی، داروهای پوکی استخوان تجویز می‌شوند. 

پوکی استخوان پس از یائسگی
پوکی استخوان یک بیماری است که با اختلال در ریزمعماری استخوان و کاهش تراکم معدنی استخوان (BMD) که منجر به شکنندگی استخوان و افزایش خطر شکستگی می‌شود مشخص است. BMD اندازه گیری شده با استفاده از جذب سنجی اشعه ایکس با انرژی دوگانه تا حد زیادی نشان دهنده قدرت استخوان است، و برای هر کاهش انحراف استاندارد (SD) در BMD گردن فمور، خطر شکستگی دو برابر تا سه برابر افزایش می‌یابد. در زنان یائسه در سال 1994، سازمان بهداشت جهانی (WHO) پوکی استخوان را با استفاده از آستانه تراکم استخوان 2.5- یا کمتر از میانگین برای زنان بالغ جوان تعریف کرد که به آن نمره T 2.5- یا کمتر گفته می‌شود. اندازه‌گیری BMD در گردن فمور و استخراج امتیاز T با استفاده از پایگاه‌داده مرجع ملی سلامت و تغذیه (NHANES) III با زنان 20 تا 29 ساله، به‌عنوان استاندارد مرجع برای توصیف پوکی استخوان پیشنهاد شده است. با این حال، سایر مکان‌ها مانند کل باسن، ستون فقرات کمری و رادیوس اغلب در عمل بالینی استفاده می‌شوند.

شیوع پوکی استخوان
با استفاده از تعریف BMD گردن فمور از پوکی استخوان، یک امتیاز T از -2.5 SD یا کمتر، تقریباً 200 میلیون زن در سراسر جهان به پوکی استخوان مبتلا هستند. در نتیجه کاهش BMD با افزایش سن، نسبت زنان مبتلا به پوکی استخوان با افزایش سن افزایش می‌یابد. در سن 60 سالگی حدود 10٪، در 70 سالگی حدود 20٪، در 80 سالگی تقریباً 40٪ و در سن 90 سالگی تقریباً دو سوم همه زنان مبتلا به پوکی استخوان هستند.

اپیدمیولوژی شکستگی
در سال 2000، تقریباً 9 میلیون شکستگی پوکی استخوان جدید در سراسر جهان وجود داشت که از این تعداد 1.7 میلیون شکستگی ساعد، 1.4 میلیون شکستگی بالینی مهره و 1.6 میلیون شکستگی لگن بودند. در مجموع، 51 درصد از این شکستگی‌ها در اروپا و قاره آمریکا و بیشتر بقیه در جنوب شرقی آسیا و در غرب اقیانوس آرام رخ داده است. به طور کلی، تقریباً دو برابر بیشتر از مردان شکستگی در زنان رخ می‌دهد و در مورد شکستگی لگن، نزدیک به 75 درصد زنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

بار بیماری
شکستگی‌های شکننده در زنان مسن اغلب منجر به کاهش عملکرد، ناتوانی، کاهش کیفیت زندگی، درد مزمن و افزایش خطر ابتلا به بیماری و مرگ و میر می‌شود. در نتیجه اکثر شکستگی‌های لگن در زنان در سنین بالا، که معمولاً پس از 80 سالگی رخ می‌دهد، بخش قابل‌توجهی از زنان مبتلا به دلیل افزایش شکنندگی و از دست دادن عملکرد پس از شکستگی لگن، نیاز به نقل مکان به مراکز مراقبت مسکونی دارند.
روش استاندارد WHO برای اندازه‌گیری بار بیماری از سال‌های زندگی تعدیل‌شده با ناتوانی (DALYs) استفاده می‌کند که هم مجموع سال‌های از دست رفته زندگی و هم سال‌های از دست رفته به دلیل ناتوانی را شامل می‌شود. مجموع DALY ها در کل جمعیت، شکاف (یا بار) بین وضعیت سلامت فعلی جمعیت و جمعیت ایده آل عاری از بیماری را نشان می‌دهد. در پنج کشور بزرگ اروپایی و سوئد (EU6)، شکستگی‌های شکننده علت 2.6 میلیون DALY در سال 2016 بود. میانگین سال‌های از دست رفته به دلیل ناتوانی در هر 1000 نفر بسیار بیشتر از سال‌های از دست رفته زندگی (5.5 سال) بود. 

جلوگیری از شکستگی
داروی پوکی استخوان
از دهه 1990، طیف وسیعی از گزینه‌های درمانی برای درمان پوکی استخوان و کاهش خطر شکستگی در زنان یائسه معرفی شده است. بیس فسفونات‌های عمومی که یک بار در هفته (الندرونات و رزیدرونات) یا سالی یک بار (اسید زولدرونیک) مصرف می‌شوند، بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرند. آن‌ها خطر نسبی شکستگی لگن و ستون فقرات را به ترتیب تقریباً 40٪ و 50-70٪ کاهش می‌دهند و با هزینه کم در دسترس هستند. دنوزوماب، یک آنتی بادی مونوکلونال علیه فعال کننده گیرنده لیگاند فاکتور هسته ای-κΒ (RANKL) که به صورت تزریق دوسالانه تجویز می‌شود، BMD را بیش از بیس فسفونات‌ها افزایش می‌دهد و در مدت زمان طولانی تر، حداقل به همان اندازه در کاهش خطر شکستگی در لگن و ران موثر است. 

پیشگیری از شکستگی ثانویه
متاآنالیزهای بزرگ نشان داده است که خطر شکستگی بعدی در افرادی که دچار شکستگی شده‌اند در مقایسه با همتایان بدون شکستگی خود دو برابر است. زنان یائسه با شکستگی مهره‌ها در معرض خطر بالایی برای شکستگی‌های بعدی هستند و برای شکستگی‌های اضافی مهره‌ای جدید، این خطر بیش از چهار برابر افزایش می‌یابد. از میان افرادی که دچار شکستگی لگن شده‌اند، حدود نیمی از آن‌ها قبلاً شکستگی دیگری را تجربه کرده‌اند، که نشان می‌دهد اقدامات پیشگیرانه برای بیماران با شکستگی‌های دیگر می‌تواند گزینه ارزشمندی برای جلوگیری از جدی‌ترین شکستگی، مثل شکستگی لگن باشد.

شکنندگی استخوان و شکستگی‌های ناشی از آن در زنان یائسه بسیار شایع است و پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد که با توجه به پیری جمعیت، افزایش تعداد شکستگی‌های ناشی از پوکی استخوان، همراه با افزایش قابل ملاحظه DALY و هزینه‌های مالی، در سطح جهانی قابل انتظار است. پیشگیری از شکستگی ثانویه، که از طریق اجرای FLS سازماندهی شده است، به طوری که نسبت فزاینده‌ای از زنان در معرض خطر ارزیابی و با داروهای پوکی استخوان درمان می‌شوند، گامی مهم در کاهش تعداد شکستگی‌ها است. علاوه بر این، راهبردهای پیشگیری اولیه مبتنی بر روش‌های موردی با استفاده از ابزارهای پیش‌بینی شکستگی، مانند FRAX، برای شناسایی زنان بدون شکستگی اما با خطر بالا، می‌تواند به طور فزاینده‌ای برای کاهش بیشتر تعداد شکستگی‌ها مورد استفاده قرار گیرد.
پایان مطلب/.