به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، استرس روانی به عنوان یکی ازفاکتورهای اصلی بدتر شدن التهاب روده ناشی از برخی بیماری‌های روده شناخته شده است. اکنون دانشمندان علت آن را یافته اند. تحقیق جدید یک روایت گسترده را ترسیم می‌کند که با نشانه‌های شیمیایی تولید شده در مغز آغاز می‌شود و به سلول‌های ایمنی در روده ختم می‌شود. این کار که امروز در Cell منتشر شد، به توضیح اینکه چگونه استرس مزمن می‌تواند باعث ناراحتی فیزیکی شود کمک می‌کند. و این نشان می‌دهد که مدیریت سطوح استرس ممکن است تأثیر عمیقی بر اثربخشی درمان‌های بیماری التهابی روده (IBD) داشته باشد. کریستوف تایس، یکی از نویسندگان این مطالعه، میکروبیولوژیست در دانشگاه پنسیلوانیا در فیلادلفیا، می‌گوید: این ایده برخلاف درمان پزشکی مرسوم است که "به طور کامل از وضعیت روانی بیمار به عنوان محرک اصلی پاسخ به درمان غفلت کرده است .

ارتباط میان استرس و التهاب

استرس یک پاسخ انطباقی ضروری است که ارگانیسم را قادر می‌سازد تا با چالش‌ها کنار بیاید و هموستاز را بازیابی کند. عوامل استرس زای مختلف نیاز به پاسخ‌های اصلاحی متمایز دارند که در آن سلول‌های ایمنی نقش حیاتی ایفا می‌کنند. بنابراین، اثرات استرس بر ایمنی ممکن است بر این اساس متفاوت باشد. استرس روانی تأثیر عمیقی بر فرآیندهای التهابی در سراسر بدن دارد این نشان می دهد که بهبود وضعیت روانی بیمار ممکن است یک استراتژی قدرتمند و در عین حال استفاده نشده برای مدیریت بسیاری از بیماری ها باشد. تأثیر استرس روانی بر شدت بیماری به ویژه در بیماری التهابی روده (IBD) قابل توجه است. با مطالعات اپیدمیولوژیک متعددی که از این فرضیه حمایت می‌کنند که رویدادهای استرس‌زای زندگی می‌توانند شعله‌های IBD را تشدید کنند. با این حال، مبنای مکانیکی برای تشدید شراره‌های IBD مرتبط با استرس به طور کامل درک نشده است. تاثیر سلامت روان بر پاسخ های التهابی در بیماری التهابی روده (IBD) مشهود است، زیرا در آن استرس روانی با تشدید عود بیماری همراه است. در اینجا، ما نقش مهمی برای سیستم عصبی روده (ENS) در میانجی‌گری اثر تشدیدکننده استرس مزمن بر التهاب روده کشف کزدیم. ما دریافتیم که افزایش مزمن سطوح گلوکوکورتیکوئیدها باعث ایجاد یک زیرمجموعه التهابی از گلیای روده ای می‌شود که التهاب ناشی از مونوسیت و TNF را از طریق CSF1 ترویج می‌کند.

بیماری التهابی روده (IBD)

بیماری التهابی روده (IBD) اصطلاحی است که اختلالات مربوط به التهاب طولانی مدت (مزمن) بافت‌های دستگاه گوارش را توصیف می‌کند. انواع IBD عبارتند از: کولیت زخمی. این وضعیت شامل التهاب و زخم (زخم) در امتداد پوشش روده بزرگ (کولون) و راست روده است.  بیماری کرون. این نوع IBD با التهاب پوشش داخلی دستگاه گوارش شما مشخص می‌شود که اغلب می‌تواند لایه‌های عمیق تر دستگاه گوارش را درگیر کند. بیماری کرون بیشتر روده کوچک را درگیر می‌کند. با این حال، می‌تواند روده بزرگ و به طور غیر معمول، دستگاه گوارش فوقانی را نیز تحت تاثیر قرار دهد.

مسیر مغز تا روده

درد شکم، اسهال و خستگی تنها تعدادی از علائمی است که افراد مبتلا به IBD تجربه می‌کنند. دو نوع اصلی IBD، کولیت اولسراتیو و بیماری کرون، در برخی افراد خفیف هستند، اما در برخی دیگر، می‌توانند ناتوان کننده یا حتی تهدید کننده زندگی باشند. رویدادهای استرس زا، مانند از دست دادن شغل یا جدا شدن از شریک زندگی، اغلب قبل از شعله ور شدن IBD هستند. تایس و همکارانش اکنون این ارتباط را ردیابی کرده اند. پس از افزایش استرس، مغز سیگنال‌هایی را به غدد فوق کلیوی می‌فرستد که مواد شیمیایی به نام گلوکوکورتیکوئیدها را به بقیه بدن آزاد می‌کنند. در ابتدا، محققان این ایده را در نظر گرفتند که گلوکوکورتیکوئیدها مستقیماً با آزاد کردن مولکول‌هایی که باعث التهاب می‌شوند، روی سلول‌های ایمنی عمل می‌کنند. تایس می‌گوید: «اما معلوم می‌شود که نوعی لایه واسطه در این بین وجود دارد. آنها با کار روی موش دریافتند که گلوکوکورتیکوئیدها قبل از هرکاری روی نورون‌های روده و سلول‌هایی به نام گلیا که نورون‌های روده را به یکدیگر متصل می‌کنند، عمل می‌کنند.

یافته‌های حاصل از مطالعه

دانشمندان دریافتند که برخی از سلول‌های گلیال پس از فعال شدن توسط گلوکوکورتیکوئیدها، مولکول‌هایی را آزاد می‌کنند که سلول‌های ایمنی را تحریک می‌کنند. به نوبه خود، آن سلول‌های ایمنی تحریک شده نیز مولکول‌هایی را آزاد می‌کنند که معمولاً برای مبارزه با عوامل بیماری‌زا مورد استفاده قرار می‌گیرند، اما در این فرایند به راه افتاده منجر به التهاب دردناک روده می‌شوند. محققان دریافتند در عین حال، گلوکوکورتیکوئیدها مانع از رشد کامل نورون‌های نابالغ روده نیز می‌شوند. در نتیجه، این نورون‌ها فقط سطوح پایینی از مولکول‌های سیگنالی تولید می‌کنند که باعث انقباض عضلات روده می‌شوند. این به این معنی است که غذا به آرامی از طریق سیستم گوارشی حرکت کرده و به ناراحتی IBD می‌افزاید. محققان از دریافت اینکه گلوکوکورتیکوئیدها باعث التهاب روده می شوند شگفت زده شدند، زیرا گاهی اوقات از این ترکیبات می‌توان برای درمان IBD استفاده کرد. این پارادوکس ظاهری ممکن است با بازه زمانی کوتاهی که در آن چنین درمان‌هایی استفاده می‌شود توضیح داده شود. تایس می‌گوید: اگرچه انفجار سریع گلوکوکورتیکوئیدها ضد التهاب به نظر می‌رسد، اما وقتی استرس مزمن می‌شود، «سیستم کاملاً تغییر می‌کند» و گلوکوکورتیکوئیدها نقش پیش‌التهابی را ایفا می‌کنند. جان چانگ، متخصص گوارش و ایمونولوژیست از دانشگاه کالیفرنیا، سن دیگو، می‌گوید: این یک "توضیح قابل قبول" است.

مدیریت استرس برای تسکین علائم

تایس می‌گوید، توانایی مغز برای هدایت التهاب در اندام‌های دوردست «به‌نظر می‌رسد بسیار قوی‌تر» از آن چیزی است که قبلاً تصور می‌شد. این نشان می‌دهد که داروهای IBD، در ترکیب با تکنیک‌های مدیریت استرس، می‌توانند موثرتر از  استفاده داروها به تنهایی باشند. چانگ می‌گوید: مولکول‌های موجود در مسیر سیگنال‌دهی که از مغز به روده می‌رود نیز می‌توانند به اهدافی برای درمان‌های دارویی جدید تبدیل شوند. پیامدهای کار می‌تواند فراتر از IBD باشد. همچنین تصور می‌شود که استرس احتمالاً از طریق مسیرهای سیگنالینگ مشابه.باعث تشدید بیماری‌های التهابی پوست و ریه‌ها می‌شود.

تایس با حرکت رو به جلو، هیجان زده است تا بررسی کند که آیا حالت های مغزی غیر از استرس بر سلامت کلی فرد تأثیر می‌گذارد یا خیر. قطعاً چیزهای زیادی وجود دارد که ما هنوز باید در مورد مغز و اینکه چگونه مغز جنبه‌های به ظاهر نامرتبط فیزیولوژی و بیماری را کنترل می‌کند، بیاموزیم.

پایان مطلب/.