به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، آپاندیس  علیرغم اندازه کوچکش عضوی است با چندین نقش فیزیولوژیکی و آسیب شناسی‌های مختلف که شایع ترین آن آپاندیسیت حاد است. سایر آسیب شناسی‌های آپاندیس ، به ویژه نئوپلازی آن، نادر هستند و اغلب مورد توجه قرار نمی‌گیرند و به طور تصادفی در طول آپاندکتومی به دلایل دیگر شناسایی می‌شوند. در مراحل اولیه، اکثر نئوپلاسم‌های آپاندیس شناسایی نمی‌شوند. با این حال، در مراحل پیشرفته، ممکن است علائم آپاندیسیت حاد را تقلید کنند. 
آپاندیس کرمی شکل - آناتومی و جنین شناسی
آپاندیس ورمی شکل یک ساختار عضلانی استوانه‌ای است که به روده بزرگ متصل است و در نزدیکی دریچه ایلئوسکال از فوندوس سکوم یا مرز خلفی میانی سکوم، تقریباً 2 سانتی متر از محل اتصال سکوم به ایلئوم منشأ می‌گیرد. این عضو کرم شکل است، از این رو به آن آپاندیس ورمی شکل می‌گویند و طول آن از 5 تا 35 سانتی‌متر و به‌طور متوسط 9 سانتی‌متر متغیر است. اگرچه آپاندیس ورمی فرم به عنوان یک اندام آتاویست و برای بدن اهمیتی ندارد، به نظر می‌رسد که عملکردهای محافظت کننده ایمنی و لنفاوی، به ویژه در دوران کودکی دارد. در بلوغ لنفوسیت‌های B و تولید ایمونوگلوبولین A، یک عملکرد ذخیره برای باکتری‌های مفید موجود در روده بزرگ، و یک عملکرد غدد درون ریز، تولید آمین‌ها و هورمون‌ها، که در 2-3 میلی لیتر مخاط ترشح می‌شود، نقش دارد. 
آسیب شناسی التهابی آپاندیس 
آپاندیسیت حاد شایع ترین آسیب شناسی التهابی آپاندیس است و به ویژه جوانان در دهه دوم و سوم زندگی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. در دهه 1990، وقوع آپاندیسیت حاد در طول زندگی 7 درصد بود، اما تا سال 2019، بروز به 8.7 درصد افزایش یافت. بنابراین، در سراسر جهان، در سال 2019، 17.70 میلیون مورد جدید آپاندیسیت حاد گزارش شد، با نرخ بروز استاندارد شده سنی 229.86 در هر 100000، تا 20.5٪ از سال 1990. از نظر جنسیت، خطر آپاندیسیت حاد در طول زندگی در زنان 6/8 درصد و در مردان 7/6 درصد است. به نظر می‌رسد بروز آپاندیسیت حاد با افزایش دمای محیط ارتباط دارد. بنابراین، به ازای هر 5.56 درجه سانتیگراد افزایش دما، 1.3 درصد افزایش در بروز آپاندیسیت حاد برای دماهای کمتر یا مساوی 10.56 درجه سانتیگراد و 2.9 درصد برای دماهای بیشتر از 10.56 درجه سانتیگراد گزارش می‌شود. کودکان زیر دو سال به ندرت به آپاندیسیت مبتلا می‌شوند که به دلیل پیکربندی هرم معکوس آپاندیس است که خطر انسداد لومن آپاندیس را کاهش می‌دهد. آپاندیسیت با علائم آن تشخیص داده می‌شود: درد اطراف ناف که به ربع تحتانی راست منتقل می‌شود، به ویژه فشار خارجی، حالت تهوع و بی اشتهایی (بی اشتهایی). علت اصلی آپاندیسیت حاد انسداد مجرای آپاندیس با فکولیت‌ها، کرم‌های روده (به ویژه آسکاریدها)، دانه‌ها و سولفات باریم است که برای تصویربرداری گوارشی مصرف می‌شود. 
آسیب شناسی‌های مربوط به ناهنجاری‌های مادرزادی آپاندیس و سایر بیماری‌های مرتبط
ناهنجاری‌های مادرزادی آپاندیس عبارتند از آژنزی، هیپوپلازی، یا موضعی شدن داخل دیواره، که اغلب می‌تواند با آژنزی، تکثیر یا سه برابر شدن آپاندیس اشتباه گرفته شود که به ندرت اتفاق می‌افتد. ظاهر یک یا چند چین مخاطی که دهانه آپاندیس در سکوم را می‌پوشاند، دریچه گرلاخ نامیده می‌شود. بر اساس مورفولوژی تکرارهای آپاندیس، در سال 1941، Theodore R. Waugh آن‌ها را به سه نوع طبقه بندی کرد: (الف) آپاندیس با دیواره عضلانی مشترک و دو لومن. (ب) دو زائده کاملاً جدا از هم که منشأ آن‌ها در سکوم است. (ج) یک آپاندیس طبیعی و یک آپاندیس هیپوپلاستیک، احتمالاً با منشأ غیر معمول. در حال حاضر، تکرارهای آپاندیس به پنج نوع تقسیم می‌شوند: (الف) نوع A - آپاندیس دوفید، با پایه مشترک و دو نوک. (ب) نوع B1 - آپاندیس مضاعف که از دو طرف دریچه ایلئوسکال منشأ می‌گیرد. (ج) نوع B2 - یک آپاندیس طبیعی و یک آپاندیس ابتدایی که منشأ آن تنیا سکومی است. (د) نوع B3 - یک آپاندیس طبیعی و یک آپاندیس که از خم شدن کولون راست منشاء می‌گیرد. (ه) نوع C - سکوم دوگانه، هر کدام دارای یک آپاندیس. به طور پراکنده، سه برابر شدن آپاندیس ممکن است وجود داشته باشد، آپاندیس فرعی بدون ارتباط با سکوم، و آپاندیس مارپیچی یا مارپیچ.
تومورهای آپاندیس
تومورهای آپاندیس پاتولوژی‌های پزشکی نادر دستگاه گوارش هستند که ناهمگن، با منشاء اپیتلیال یا غیر اپیتلیال هستند و پتانسیل‌های بدخیم متفاوتی دارند. میزان بروز تومورهای آپاندیس حدود شش مورد در هر میلیون نفر در سال است. پیش آگهی آن‌ها به نوع و درجه تومور بستگی دارد و میزان بقای طولانی مدت بین 10 تا 90 درصد است. طبق طبقه بندی WHO از تومورها در آپاندیس، نئوپلازی آپاندیس به عنوان یک تومور اپیتلیال طبقه بندی می‌شود. هنگامی که فقط آپاندیس درگیر است، تشخیص نئوپلاسم‌های اولیه آپاندیس قبل از عمل چالش برانگیز است زیرا علائم خاصی ندارند و اغلب با آپاندیسیت حاد اشتباه گرفته می‌شوند. حتی در حین عمل، نمی‌توان به سرعت تشخیص قطعی داد، زیرا التهاب مرتبط با آن مختل می‌شود. با این حال، معاینه پاتولوژیک پس از عمل می‌تواند تشخیص صحیح را در زمانی که جراح مشکوک به بدخیمی باشد، ارائه دهد. 
پولیپ هایپرپلاستیک، ضایعات دندانه دار بدون دیسپلازی و ضایعات دندانه دار با دیسپلازی
پولیپ هایپرپلاستیک، ضایعات دندانه دار بدون دیسپلازی و ضایعات دندانه دار با دیسپلازی شکل دندانه دار مجرای کریپت دارند و در سرتاسر آپاندیس در شرایط ترمیمی پس از التهاب، پس از یک دوره آپاندیسیت حاد، در دیورتیکولیت آپاندیس یا آپاندکتومی اینتروال ظاهر می‌شوند. آن‌ها به طور اتفاقی در آپاندکتومی یافت می‌شوند و تقریباً با فراوانی یکسان در مردان و زنان مسن در دهه ششم تا هشتم زندگی رخ می‌دهند. 
نئوپلاسم‌های موسینوس آپاندیس
نئوپلاسم‌های موسینوس آپاندیس در آپاندیس ایجاد می‌شوند، علت ناشناخته دارند و با تکثیر اپیتلیال موسینوس همراه با دفع موسینوس خارج سلولی و فشار دادن حاشیه‌های تومور مشخص می‌شوند. آن‌ها در بزرگسالان در دهه ششم یا هفتم زندگی، با فراوانی تقریباً برابر در مردان و زنان رخ می‌دهند. هنگامی که به طور تصادفی تشخیص داده شوند یا علائمی شبیه آپاندیسیت ایجاد کنند، می‌توانند بدون علامت باشند. در صورت وجود، اتساع پیشرونده شکم، فتق نافی یا ظاهر شدن یک توده قابل لمس در معاینه شکم یا لگن مشاهده می‌شود. 
آدنوکارسینوم آپاندیس NOS و کارسینوم تمایز نیافته NOS
آدنوکارسینوم آپاندیس، نئوپلاسم‌های مهاجم بدخیم غددی هستند که به ندرت رخ می‌دهند، با فراوانی تقریباً 0.08 درصد از تمام آپاندیسیت‌های برداشته شده با جراحی و 0.2 تا 0.5 درصد از تمام نئوپلاسم‌های دستگاه گوارش. آن‌ها با علت ناشناخته هستند، با ضایعات آپاندیس قبلی به عنوان پیش سازهای احتمالی. آن‌ها می‌توانند در هر جایی از آپاندیس رخ دهند و می‌توانند به طور علامتی با آپاندیسیت حاد اشتباه گرفته شوند، بنابراین تشخیص آن‌ها در مراحل اولیه، به ویژه قبل از عمل، چالش برانگیز است.
آدنوکارسینوم سلول جام آپاندیس
آدنوکارسینوم سلول جام آپاندیس یک تومور آمفیکرین منحصر به فرد است که از سلول‌های پرتوان با تمایز عصبی و غدد مخاطی منشأ می‌گیرد. با تکثیر شدید به دلیل اختلال در چرخه سلولی از طریق تنظیم مثبت سیکلین D1 و p21 و کاهش p16 مشخص می‌شود و تقریباً منحصراً در قسمت انتهایی آپاندیس رخ می‌دهد. از نظر بافت‌شناسی، سلول‌های جامی غالب هستند، همراه با چند سلول عصبی غدد درون‌ریز و گاهی اوقات سلول‌های پانت‌مانند با سیتوپلاسم ائوزینوفیلیک دانه‌ای، که در لانه‌های مجزا، لوله‌ای و دخمه‌مانند روده‌ای قرار گرفته‌اند که در عمق لامینا پروپریا به وجود می‌آیند و به صورت متمرکز در دیواره آپاندیس رشد می‌کنند. 
سایر تشخیص‌های مرتبط با آپاندیس ورمی فرم
چندین بیماری نادر مرتبط با آپاندیس ورمی فرم در ادبیات گزارش شده است بدون اینکه در هر یک از سه دسته اصلی ارائه شده در بالا قرار گیرد. یک مطالعه مقطعی گذشته نگر نشان داد که برخی از نمونه‌های آپاندکتومی آلوده به انتروبیوس ورمیکولاریس، یعنی عفونت کرم سوزنی بودند. سایر انگل‌هایی که گزارش شده در آپاندیس ورمی‌فرم یافت می‌شوند عبارتند از Taenia spp. (کرم نواری)، Hymenolepis nana (کرم نواری کوتوله)، Ascaris lumbricoides (کرم گرد)، Trichuris trichiura (کرم شلاقی)، Schistosoma haematobium، Schistosoma mansoni، Giardia lamblia و تک یاخته Entamoeba histolytica. چنین عفونت‌های انگلی ممکن است باعث کولیک آپاندیکولی یا آپاندیسیت شود.
روش‌های حین عمل برای بدخیمی سطح صفاقی از طریق تلاش‌های مشترک بین مراکز درمانی در سراسر جهان به طور قابل توجهی بهبود یافته است. این پیشرفت با به اشتراک گذاشتن دانش، تجربیات و تکنیک‌ها تسهیل شده است که منجر به اصلاح و استانداردسازی روش‌های جراحی شده است. این فرآیند شامل پریتونکتومی (برداشتن صفاق تحت تاثیر سرطان) و برداشتن اندام است. 
پایان مطلب/.