به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیان، علیرغم پیشرفت‌های قابل توجه در درک و ارائه استئوسنتز، عدم جوش خوردن شکستگی همچنان یک مشکل بالینی چالش برانگیز در جراحی ارتوپدی است. برای پر کردن این شکاف، توصیف علم پایه از درمان شکستگی، بستری را برای شناسایی و هدف قرار دادن استراتژی‌های بیولوژیکی برای بهبود بهبود شکستگی فراهم می‌کند. پلاسمای غنی از پلاکت (PRP) که بسیار مورد توجه است، یک نقطه مراقبت ارتوبیولوژیکی است که با توجه به سهولت نسبی ترجمه آن از روی میز به کلینیک، به طور گسترده در ترمیم استخوان و بافت نرم مورد مطالعه قرار گرفته است. هدف این مرور، توصیف و مرتبط کردن یافته‌های پیش بالینی in-vitro و in-vivo با مشاهدات بالینی است که کارایی PRP را برای افزایش ترمیم استخوان برای مدیریت شکستگی اولیه و درمان غیر پیوندی بررسی می‌کنند. تاکید خاصی بر ناهمگونی تکنیک‌های آماده‌سازی PRP، ترکیب، استراتژی‌های فعال‌سازی و تحویل است. در زمینه داده‌های موجود، استفاده معمول از PRP برای بهبود درمان اولیه شکستگی و مدیریت غیر پیوندی قابل پشتیبانی نیست. با این حال، پذیرفته شده است که ناهمگونی گسترده درمان‌های PRP در مطالعات بالینی باعث ابهام می‌شود. در نهایت، اصلاح (و اجماع) درمان‌های PRP برای نشانه‌های بالینی خاص، از جمله مطالعات تکرار، ضروری است.

  مقدمه

ترمیم استخوان به عنوان یک فرآیند پیچیده و محوری در قلمرو ارتوپدی قرار دارد و بارهای بالینی و مالی قابل توجهی را به همراه دارد. در سال 2019، میزان بروز جهانی شکستگی‌های استخوان به 178 میلیون مورد رسید که بر ماهیت فراگیر این نگرانی سلامتی غالباً ناتوان‌کننده تأکید می‌کند. اداره غذا و دارو (FDA) ، عدم جوش خوردن را به عنوان شکستگی تعریف کرده است که 9 ماه پس از آسیب باقی می‌ماند و علائم ناکافی از بهبودی را در سه ماه متوالی نشان می‌دهد. این وضعیت به دو شکل متمایز تظاهر می‌یابد - جوش نخوردن هیپرتروفیک، به دلیل ثبات ناکافی در محل شکستگی، و عدم جوش خوردن آتروفیک، که به کمبود بیولوژی شکستگی و بهبود استخوان نسبت داده می‌شود. یک مبنای فردی و شامل استراتژی‌های جراحی برای بهینه‌سازی ثبات (و فشار) در محل شکستگی در حالی که هر گونه نقص در بیولوژی شکستگی را که در پاسخ ترمیم استخوان آشکار می‌شود، شناسایی و برطرف می‌کند. هزینه‌های مربوط به درمان بدون پیوند می‌تواند سرسام‌آور باشد، به‌عنوان مثال، عدم اتصال استخوان درشت نی، هزینه تقریبی 25556 دلار آمریکا در مقایسه با 11686 دلار برای شکستگی‌های تیبیا بدون عارضه غیر جوشی متحمل می‌شود.

فعالیت بیولوژیکی PRP: تأثیر بر روند بازسازی استخوان

پیگیری استراتژی‌های بهینه برای بهبود استخوان به دلیل توانایی آن در خدمت به عنوان منبع متمرکز فاکتورهای رشد اتولوگ و سیتوکین‌ها، کاوش در درمان PRP را هدایت کرده است. درک فعلی ما از فعالیت بیولوژیکی PRP در ترمیم استخوان عمدتاً بر روی سه جنبه کلیدی متمرکز شده است: سایتوکاین‌های التهابی، فاکتورهای رشد و عوامل رگ‌زایی. این عوامل فرآیند پیچیده سیگنال دهی سلولی، بازسازی بافت و رگ زایی را در طول فرآیند ترمیم استخوان تنظیم می‌کنند.

جداسازی PRP: بهینه سازی غلظت پلاکت

در طول دهه گذشته، تلاش‌های قابل‌توجهی به اصلاح تکنیک‌های آماده‌سازی PRP، با هدف بهینه‌سازی غلظت پلاکت - عاملی حیاتی که بر اثربخشی درمانی آن در بهبود استخوان تأثیر می‌گذارد، اختصاص یافته است. در حالی که مطالعات متعدد اثرات مثبت PRP را بر تمایز و تکثیر استئوبلاست‌های انسانی نشان داده‌اند، در حال حاضر، توافق واحدی در مورد دوز ایده‌آل PRP وجود ندارد. محققان در ابتدا PRP را حاوی حداقل غلظت پلاکتی 1000000 پلاکت در میکرولیتر تعریف کردند، با این حال، سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) دستور می‌دهد که محصولات PRP باید حداقل غلظت پلاکتی 250 × 103 / میلی لیتر داشته باشند.

فعال سازی پی آر پی: آزادسازی پتانسیل شفا

فعال‌سازی PRP مرحله‌ای مهم در کاربرد درمانی آن است، زیرا برای تبدیل پلاکت‌های غلیظ به یک حالت فعال بیولوژیکی عمل می‌کند و برای تحریک مؤثر فرآیند بازسازی عمل می‌کند. این فرآیند فعال سازی شامل دو عنصر کلیدی است. در مرحله اول، شامل دگرانولاسیون پلاکت‌ها، آزادسازی GF از گرانول‌های α می‌شود. ثانیاً، باعث جدا شدن فیبرینوژن می‌شود و تشکیل ماتریکس را آغاز می‌کند - یک فرآیند لخته شدن که توسعه ژل پلاکتی را تسهیل می‌کند و به طور موثر ترشح مولکول‌ها را در محل تعیین‌شده محدود می‌کند. تعیین‌کننده حیاتی اثربخشی آن است که بر کمیت و سینتیک انتشار GFs از پلاکت‌ها در PRP تأثیر می‌گذارد.

تحویل: روش‌های کاربردی

نحوه تحویل PRP به محل مورد نظر نیز در بهینه سازی پتانسیل درمانی PRP برای بهبود استخوان نقش دارد. از نظر بالینی، PRP اغلب از طریق تزریق مستقیم، کاربرد موضعی یا در ترکیب با یک روش جراحی انجام می‌شود و یک روش بالینی پرکاربرد و همه کاره برای بهبود استخوان باقی می‌ماند. با تزریق مستقیم PRP به محل آسیب دیده، پزشکان می‌توانند آزادسازی متمرکز فاکتورهای رشد را دقیقاً در جایی که بیشتر مورد نیاز هستند، ترویج کنند. بنابراین، این روش با ایجاد غلظت بالایی از فاکتورهای رشد به طور مستقیم در محل آسیب، روند بازسازی را تسریع می‌کند. دقت تحویل به بافت مورد نظر با استفاده از سونوگرافی نیز ممکن است کارایی بالینی را افزایش دهد.

مروری بر مطالعات پیش بالینی و بالینی

مطالعات پیش بالینی آزمایشگاهی

این بررسی جامع، 24 مطالعه آزمایشگاهی را شناسایی کرد که اثرات PRP یا مشتقات مرتبط را بر روی انواع سلول‌های مختلف بررسی می‌کردند. میوسیت‌ها، تنوسیت‌ها، سلول‌های اندوتلیال ورید ناف انسان، سلول‌های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان، سلول‌های استرومایی مغز و رده‌های سلولی استئوسارکوم انسانی. در بین این مطالعات، 14 مطالعه (58%) از 24 مطالعه، PRP را افزایش تکثیر سلولی، 7 مطالعه نیز گزارش کردند که PRP بیان ژن‌های مرتبط با استخوان و فاکتورهای رشد را افزایش داد و 5 مطالعه (21%) گزارش کردند که PRP باعث افزایش مهاجرت سلولی شد. قابل‌توجه است، که چندین مورد از این تحقیقات نشان دادند که اثرات PRP وابسته به دوز با پاسخ‌های سلولی متفاوت در غلظت‌های مختلف است.

مطالعات پیش بالینی Vivo

در مجموع شصت مطالعه پیش بالینی حیوانی در داخل بدن شناسایی شد که تاثیر PRP را بر بهبود استخوان بررسی می‌کردند. در 25 مطالعه (42%)، خرگوش‌ها متداول‌ترین مدل مورد استفاده بودند، پس از آن موش‌ها در 12 مطالعه (20%) و گوسفند در 8 مطالعه (13%) قرار داشتند. برعکس، مدل‌های حیوانی که کمتر مورد استفاده قرار می‌گرفتند شامل بزها در 2 مطالعه (3%)، خوک‌ها در 2 مطالعه (3%) و موش‌ها در 1 مطالعه (2%) بودند.

مطالعات بالینی Vivo

24 مطالعه بالینی وجود داشت که PRP را برای درمان شکستگی در بیماران انسانی ارزیابی کردند. در میان این مطالعات، 11 کارآزمایی شاهدی تصادفی شده آینده نگر، 8 مورد سری مورد آینده نگر و 5 مورد سری گذشته نگر بودند. استخوان‌هایی که عمدتاً مورد بررسی قرار گرفتند در 9 مطالعه (38٪) استخوان درشت نی و در 5 مطالعه (21٪) استخوان ران بودند. از نظر روش‌های تحویل PRP، 11 مطالعه (46٪) از تزریق PRP به تنهایی در محل آسیب استفاده کردند، در حالی که 9 مطالعه (38٪) از PRP با داربست مانند پیوند استخوان استفاده کردند. چهار مطالعه (17%) شامل تزریق PRP در ترکیب با سایر مواد مانند آسپیراسیون مغز استخوان یا سلول‌های بنیادی بود.

شواهد اخیر جمع آوری شده در این بررسی گسترده از مطالعات پیش بالینی، in vivo و پیش بالینی in vitro بر اهمیت رو به رشد PRP به عنوان یک مکمل ارزشمند در حوزه ترمیم استخوان تأکید می‌کند. تحقیقات آزمایشگاهی پتانسیل PRP را برای تحریک انواع مختلف سلول، ترویج تکثیر، بیان ژن و مهاجرت، و در نتیجه اثبات پتانسیل بازسازی آن در سطح سلولی نشان داده است. تحقیقات حیوانی پیش بالینی، با وجود تنوع ذاتی در مدل‌ها و روش‌های تجربی، تأثیر مثبت PRP را بر جنبه‌های رادیوگرافی، هیستوپاتولوژیک و بیومکانیکی بازسازی استخوان تأیید می‌کند. با این حال، چشم انداز تحقیقات پیش بالینی پیچیدگی مقایسه‌های مستقیم را به دلیل گنجاندن متغیر عوامل کمکی نشان می دهد.

پایان مطلب/